ทัณฑ์ลวงจอมทมิฬ

ริคคาโด เดอร์วาน หนุ่มนักแข่งรถและนักธุรกิจไฟแรงแต่ประสบอุบัติเหตุทำให้เขาเกือบที่จะเดินไม่ได้ และต้องพักการรักษาตัวที่ฟาร์มแกะ และด้วยอารมณ์ร้ายๆ ของเขาทำให้ต้องเปลี่ยนคนดูแล จนสุดท้ายพ่อของเขาต้องส่ง แก้วเจ้าจอม ลูกบุญธรรมที่ริคคาโดไม่เคยรู้มาก่อนให้มาดูแลแทนคนที่เขาไล่ออกไป ทำให้เธอต้องเผชิญกับความใจร้าย และอารมณ์ร้ายๆ ของเขาจากความเกลียดชังในอดีตที่เขาส่งมาให้เธอ แก้วเจ้าจอมจะทำยังไงให้คนที่เธอแอบมีใจให้ เห็นใจและเข้าใจเธอเพราะเขาไม่เคยมองเธอในแง่ดีเลยสักครั้ง
...................................
"บอกฉันมาว่าเธอเป็นอะไรกับพ่อฉัน ท่านถึงได้ไว้ใจเธอมากขนาดนี้แก้วเจ้าจอม"
ริคคาโดกระซิบถามชิดใบหู เขากัดฟันแน่นดวงตาหรี่ลงอย่างมาดหมาย จะดูสิว่าคนมนอ้อมแขนนี้จะปากแข็งไปอีกนานเท่าไหร่ ก่อนที่จะให้คนไปเรียกเธอลงมากินข้าวเย็น เขาได้โทรศัพท์ไปสอบถามเรื่องนี้กับบิดาแต่ท่านไม่ว่าง เขาเลยถามเลขาฯ ของท่านก็ไม่มีใครยอมบอกว่าทำไมจะต้องเอาเฮลิคอปเตอร์ส่วนตัวมาส่งผู้หญิงคนนี้ด้วย แต่ในเมื่อทุกคนไม่มีคำตอบให้เขาก็จะหาคำตอบเอง มาอยู่กับเขาที่นี่แล้วนี่นา เขาจะบีบยังไงก็ได้จริงไหม
"ฉันบอกคุณไปแล้วว่าไม่ได้เป็นอะไรกับท่านจริงๆ ฉันแค่ทำหน้าที่ผู้ช่วยพยาบาลและท่านก็บอกว่าคุณไล่พยาบาลออก ท่านเลยจ้างฉันมาแทนก็เท่านั้น"
แก้วเจ้าจอมเนื้อตัวสั่นเทา หลับตาแน่นแล้วก็ค่อยๆ ลืมตาเหลือบสายตามองเขา ใบหน้าร้อนผ่าว เมื่อรับรู้ได้ว่าลมหายใจของเขาตกกระทบแก้ม แถมเขายังกอดรัดเธอเอาไว้แน่นอีก
"แค่ถูกใจหรือว่าเธอทำอย่างอื่นได้ถูกใจด้วย พ่อฉันถึงได้เอาอกเอาใจเธอขนาดนี้"
ริคคาโดยังไม่ยอมหยุดที่จะซักถามด้วยสีหน้าเหี้ยมๆ น้ำเสียงดุดัน แม้จะรับรู้ได้ว่าคนในอ้อมแขนนั้นสั่นสะท้านแค่ไหน มือที่ดันอกเขานั้นเย็นเฉียบไปหมด คงจะกลัวก็ดีกลัวเยอะๆ เขาชอบ
"คุณหมายถึงอะไร" แก้วเจ้าจอมยกมือขึ้นดันคางสากของเขาและหันมามองอย่างค้นคว้า เขาคงไม่ได้หมายความว่าเธอกับพ่อของเขาเป็นอะไรกันนะ ถ้าเขาคิดแบบนี้นับว่าทุเรศมาก คิดได้ยังไง
"ก็หมายความว่าเธอกับพ่อฉันแอบกิ๊กกันหรือเปล่าน่ะสิ เธอเป็นชู้ใช่ไหมตอบมา" ริคคาโดไม่ยอมรามือง่ายๆ เขาต้องการรู้คำตอบที่แท้จริง
"ไม่ใช่ หยุดความคิดทุเรศๆ ของคุณเดี๋ยวนี้เลย"
แก้วเจ้าจอมตวาดกลับเสียงเขียว มือที่จับคางเขาอยู่เริ่มสั่นๆ เพราะแรงเสียดสีของหนาดเคราทำให้เธอรู้สึกแปลกๆ ใบหน้าหวานและเนื้อตัวร้อนวูบวาบไปหมด
"ทำไมถ้าไม่ใช่ก็ตอบมาสิ"
"ฉันไม่ตอบอะไรทั้งนั้นเพราะฉันบอกไปแล้ว ปล่อยฉันนะ ปล่อยสิ!"
"ดีปากแข็งนักใช่ไหม" ริคคาโดรวบมือกอดร่างเธอแน่น ยกตัวและพาเดินไปยังโซฟาก่อนจะปล่อยร่างของเธอลงไปแรงๆ และทาบตัวตามมาอย่างรวดเร็ว แม้จะรู้สึกแปลบๆ ที่ขาแต่ไม่ได้เป็นอุปสรรคใดๆ ให้เขาได้
"โอ้ย คุณจะทำบ้าอะไรของคุณ"
แก้วเจ้าจอมร้องอุทานออกมาด้วยความเจ็บ ก่อนจะต้องตกใจมากขึ้นเมื่อเขาทาบทับตัวลงมาและรวบข้อมือทั้งสองข้างเธอเอาไว้เหนือศีรษะ เบียดเนื้อตัวแนบชิด แม้เธอพยายามบิดกายหนีแต่หาได้รอดพ้นไม่ มันยิ่งทำให้เธอสั่นสะท้านมากขึ้นเท่าตัว ใบหน้าที่ยื่นเข้ามาใกล้ๆ ทำให้เธอหลับตาและย่นคอหนี แต่หนีได้เพียงนิดเดียวก็ติดกับพนักของโซฟา บิดข้อมือจนเจ็บไปหมดก็ไม่สามารถหลุดพ้นจากมือแข็งแรง
ริคคาโดเอื้อมมืออีกข้างมาจับกรอบหน้าหวานเอาไว้บังคับให้เธอไม่เอียงหน้าหลบหนีไปไหน
"ไม่บอกก็ดีเหมือนกัน งั้นมาลองคนหนุ่มๆ แบบฉันอาจจะแซ่บกว่าพ่อก็ได้"
..............................
"ฉันจะกลับอิตาลีพร้อมกับหมอไมค์ตอนเช้า ฉันจะไปจากที่นี่ไม่กลับมาอีก คุณสบายใจได้ ไม่ต้องห่วงว่าฉันจะมาทำให้คุณลำบากใจหรือว่าเรียกร้องอะไรจากคุณ ฉันจะไปให้พ้นจากคุณ"
แก้วเจ้าจอมบอกกับเขาทั้งๆ ที่ยังไม่หันมามอง เธอร้าวรานไปทั้งหัวใจ เธอก็แค่ผู้หญิงที่เขาไม่เห็นค่าจะมาเทียบอะไรกับคนรักของเขาได้ แค่เขาอยากจะรังแกหรือทำอะไรก็ได้จบแล้วก็แค่จะเอาเงินฟาดเพื่อให้เธอปิดปากใช่ไหม เขาเห็นเธอเป็นอะไรเป็นผู้หญิงหากินอย่างนั้นเหรอ
"ฉันไม่ให้เธอไปไหนทั้งนั้น"
ริคคาโดรีบตวาดสวนกลับอย่างรวดเร็วเมื่อได้ฟังที่คนตัวเล็กพูดออกมา เขาไม่ยอมแน่ที่จะปล่อยให้เธอหลุดมือไป ยิ่งไปกับหมอไมค์แล้วด้วยเขาไม่ยอมเด็ดขาด
"ฉันจะไปฉันจะไม่อยู่ที่นี่"
"ลองดูถ้าเธอก้าวขาตามไอ้หมอไมค์ไปเมื่อไหร่ฉันจะจับเธอมาขังเอาไว้ในห้องบอกให้คนที่นี่ว่าเธอเป็นอะไรกับฉัน"
ริคคาโดถึงกับเลือดขึ้นหน้าด้วยความหึงหวงเมื่อคนตัวเล็กบอกว่าจะไม่อยู่ที่นี่ แล้วยิ่งพูดชื่อหมอไมค์ทำให้เขายิ่งหึงมากขึ้นโดยไม่รู้ตัวว่าหวงมากๆ
"คุณมันเลว คนเลวฮื่อ" แก้วเจ้าจอมกัดริมฝีปากแน่นก่นด่าเขาเสียงสั่นเครือด้วยความอัดอั้น
ริคคาโดเอื้อมมือไปดึงร่างเล็กๆ ขึ้นมาให้เผชิญหน้าด้วยจับไหล่ทั้งสองข้างเธอเอาไว้แน่น ดวงตาคมเข้มฉายแววเกรี้ยวกราดดุดัน
"ว้าย คุณจะทำบ้าอะไร"
แก้วเจ้าจอมยกมือขึ้นกอดอกแน่น พยายามงอเข่าแต่ไม่ถนัด ใบหน้าหวานยังคงมีน้ำตานองหน้า ผมเผ้ายุงเหยิงไม่เป็นทรง
"เธอต้องอยู่ที่นี่กับฉันจะไปไหนไม่ได้เด็ดขาด" ริคคาโดกัดฟันกรอด จ้องมองคนตรงหน้าอย่างหึงหวง เขาจะไม่ให้เธอไปไหน
"คุณจะมากักฉันไว้ไม่ได้ฉันไม่ยอม" แก้วเจ้าจอมเงยหน้านองน้ำตามองเขา และส่ายหน้าไปมา กัดริมฝีปากแน่น
"เพิ่งจะมีผัวได้วันเดียวก็จะร้องตามชู้กลับไปมันไม่ง่ายนักหรอกนะ" ริคคาโดหน้าแดงก่ำ ดวงตาคมเข้มฉายแววเหี้ยมๆ เขาหึงและหวงอย่างหนัก โดยที่เขาเองก็ไม่รู้ตัว
"คุณไม่ใช่ผัวฉัน" แก้วเจ้าจอมจิกเล็บลงบนเนื้อเขาแรงๆ หวังจะให้เขาปล่อยมือ และสวนกลับเมื่อเขาพูดคำที่ทำให้เธอหน้าร้อนผ่าว
"ไม่ใช่ยังไง แล้วไอ้ที่นอนคลุกกันอยู่ทั้งคืนนี่เรียกว่าอะไรถ้าไม่ใช่ อ้อจะบอกว่าไม่แคร์ไม่สนใจ แล้วไอ้ที่ร้องไห้กระซิกเพราะอะไรห๊า!"
ริคคาโดเค้นเสียงลอดไรฟันใส่แก้วเจ้าจอมเมื่อได้ฟังคำปฏิเสธของเธอ เขาไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมจะต้องโมโหเพียงแค่เธอไม่ยอมรับว่าเขาคือสามี มันทำให้เขาเดือด
แก้วเจ้าจอมอายหน้าแดงไปหมดกับคำพูดของเขา เธอส่ายหน้านองน้ำตาไปมาอย่างไม่ยอมรับ ริคคาโดก้มหน้าฉกริมฝีปากจูบที่กลีบปากนุ่มอย่างรวดเร็วอย่างโมโห กับท่าทีต่อต้าน เขากดจูบแรงๆ ดุดันขบเม้มเอาแต่ใจ แก้วเจ้าจอมยกมือขึ้นดันอกของเขาและทุบบนบ่ากว้างเพื่อให้เขาปล่อย ใบหน้าแหงนเงยตามแรงจูบ ก่อนเขาจะผละออกจ้องมองใบหน้าหวานอย่างขุ่นเคือง
"จำไว้อย่าทำให้ฉันโมโห"