เสน่หามธุรดา

มธุรดายืนนิ่งจ้องสามีที่พาหญิงอื่นเข้าบ้าน ดวงตากลมโตแดงก่ำพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ มองไปยังมือหนาที่โอบรอบเอวของหญิงรูปร่างสะโอดสะอง แต่งตัวด้วยเสื้อผ้าน้อยชิ้นเรียกสายตาจากผู้ชายได้เป็นอย่างดี
“ถ้าคุณคีไม่พาผู้หญิงคนนี้ออกไปจากบ้าน นิ้งจะเป็นคนออกไปเอง” ข่มเสียงแล้วพยายามบังคับไม่ให้มันสั่น จ้องตาเรียวไม่คลาดเคลื่อนไปไหนราวต้องการวัดใจ
วิศวกรสุดหล่อยกยิ้มมุมปากก่อนจะโน้มไปจุมพิตยังซอกคอเนียนสวยของคนข้างกาย ต่อหน้าต่อตาภรรยาที่ระงับอารมณ์สุดขีดไม่ให้ส่งเสียงด่าทอ ทั้งที่ในใจมันเจ็บปวดไปหมด สุดท้ายก็เบือนหน้าหนีภาพบาดตา
“กลับไปก่อนนะ ขอฉันคุยกับเมียก่อน” กลิ่นแอลกอฮอล์คลุ้งทั่วห้องรับแขก
“ได้ค่ะ อย่าลืมโทรมานะคะ” ก่อนกลับไม่วายจุมพิตที่แก้มสาก แล้วเดินออกจากเรือนหอของคู่สามีภรรยาที่ดูเหมือนกำลังจะแตกหักกัน
เมื่อคนนอกออกไปแล้วก็หลงเหลือเพียงสองหนุ่มสาวที่จ้องหน้ากันนิ่ง หล่อนสูดลมหายใจเข้าปอดไม่เข้าใจการกระทำของเขาสักนิด พยายามรวบรวมสติแล้วถามคนตรงหน้า
“เราหย่ากันดีไหมคะ” คำถามเดียวแต่กัดกินไปทั้งใจของสามี
สร่างจากอาการเมาทันที ค่อยเดินเข้าไปหาคนที่ลั่นวาจาขอหย่าขาด ซึ่งเขาไม่มีทางยอมให้เธอลาจากเพื่อไปหาพี่ชายของตนแน่นอน
“รอชาติหน้าเถอะ เพราะชาตินี้ ตอนนี้ เธอคือเมียของฉัน และฉันจะไม่ยอมหย่าเด็ดขาด”