ผมกำลังจะแต่งงาน

เธอเหมือนถูกสาปให้ยังรักมั่นคง ‘ผมกำลังจะแต่งงาน’ ประโยคเดียวที่ทำให้เธอรู้ว่าเธอได้สูญเสียเขาไปแน่แล้ว แล้วแบบนี้ชีวิตของเธอจะดำเนินต่อไปยังไง



................



“ไปเจอมันบ่อยนักเหรอไอ้ศินต์น่ะ”

“อ๋อ...” คราวนี้เธอเริ่มเข้าใจ “ก็เจอกันถี่ขึ้นค่ะ ศินต์ต้องการเพื่อนคุยค่ะ ต้องการระบายความช้ำใจเสียใจ ตอนนี้ดีขึ้นมากแล้วนะคะ” เธอบอกทั้งยิ้มให้เขา โดยไม่ได้รู้เลยว่าตอนนี้หัวใจของเขามันเต้นระรัว พลันอยากจะจับเธอมาฟาดก้นแรงๆ

“งั้นเหรอ?” เขาเลิกคิ้วสูงพูดไป ทำทีว่าไม่ได้ใส่ใจมาก

“ค่ะ ก้อยละเห็นใจศินต์มากเลยค่ะ กินไม่ได้นอนไม่หลับ แต่ตอนนี้พอจะยิ้มได้บ้าง ก้อยว่าก็น่าจะเป็นสัญญาณที่ดีนะคะ” นำ้เสียงของเธอยังฟังดูแจ่มใส ยิ่งเธอร่าเริงและสดชื่นมากเท่าไหร่ในการพูดถึงวศินต์ มันก็ยิ่งตอกย้ำให้นายแพทย์หนุ่มเกิดเจ็บจี๊ดไปทั่วหัวใจของตัวเอง

“พอศินต์กินไม่ได้ นอนไม่หลับ ก้อยก็เลยรับอาสาลากไปกินทุกวันเลยสินะ” น้ำเสียงนั้นประชดประชันตั้งใจให้ประโยคที่พูดนั้นมันมีความหมายล้ำลึก คนที่ยืนฟังก็ชักจะรู้สึกเช่นกัน แต่คิดว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลาท่ีจะต้องมาทะเลาะ

“พี่ปริญญ์คะ ศินต์กับก้อยเป็นเพื่อนกันนะคะ” เธอบอกเขาเสียงหนักแน่น คิดว่าคงไม่ต้องอธิบายอะไรมากมายกว่านี้อีกแล้ว คำว่า ‘เพื่อน’ ระหว่างเธอกับวศินต์นั้นมันจะคงอยู่แบบนี้ตลอดไป ไม่มีวันจะเปลี่ยนแปลงได้ เธอรู้ตัวแล้วว่าตอนนี้ก้าวข้ามผ่านช่วงเจ็บปวดนั้นมาได้แล้ว เธอสามารถอยู่ได้โดยไม่ต้องมีความรักจากวศินต์เลย

“ไม่บอกพี่ก็รู้”

“ถ้ารู้แล้วทำไมต้องหน้าบึ้งคะ”

“สนใจด้วยเหรอว่าหน้าพี่จะเป็นแบบไหน?” ความแง่งอนของเขาพานทำให้เริ่มพูดจาหาเรื่อง ไม่ว่าเธอจะเอ่ยอะไรเขาก็ชักจะขัดไปหมด

“พี่ปริญญ์...” เธอถอนหายใจนึกท้อแท้กับคุณหมอหนุ่มที่วันนี้มาแปลกถ้าจับเธอขึ้นเขียงผ่าท้องไส้พุงลากยาวออกมา เขาก็คงทำไปแล้วมั้ง

“ถ้าพี่เหนื่อย เอาไว้เราคุยกันวันหลังจะดีกว่านะคะ ตอนนี้ดูท่าทางว่าพี่จะคุยไม่รู้เรื่อง”

“พี่คุยรู้เรื่อง สติสัมปชัญญะไม่เคยขาด พี่ไม่ใช่คนที่จะอกหักจนไม่มีสติ” ตอนนี้เขายังกล้าเปรียบเปรยระหว่างตนกับหลานชาย ยิ่งทำให้จินตนาลักษณ์ถึงกับส่ายหน้าให้

“ค่ะๆๆ เชื่อแล้วค่ะว่าสติอยู่ครบ พูดจาก็รู้เรื่องไม่มีปัญหา” คราวนี้เธอประชดกลับไปบ้าง และมันทำให้คนหน้าบึ้งถึงกับพ่นความขำออกมา หญิงสาวมองค้อนอย่างรู้สึกหมั่นไส้ พานคิดในใจว่า ‘นึกว่าจะแค่ไหน’

“ก้อย...ก้อยรู้ใช่ไหมว่าศินต์รักแอ๋ว” เขาถามจริงจัง หลังจากที่เผลอตัวหัวเราะขบขันไปนิดหน่อยแต่ก็รีบปั้นหน้าให้กลับมาเป็นบึ้งตึงและขึงขังดังเก่าอีก

“รู้ค่ะ”

“แล้ว...ยังจะทำตัวเป็นที่พักให้มันมาพักใจอีกเหรอ?”​