รักร้อนซ่อนร้าย

“ก็ปล่อยสิ อย่ามาโดนตัวฉันอีก ฉันมาสกปรก ก็ปล่อยฉันไปเถอะ” ทิ้งน้ำเสียงลงแผ่วเบาในประโยคสุดท้าย
“อย่ารีบร้อน ของฟรียังไงก็ต้องเล่นสนุกให้หนำใจก่อน ถ้าผู้หญิงอย่างคุณจะเหลืออะไรไปให้ใคร...ก็ขอให้รู้เอาไว้ มันก็จะเหลือแค่เศษซากเท่านั้นแหละ เศษเดนเหลือจากที่ผมคายทิ้งแล้ว”
คำพูดเสียดแทง...ดุจดั่งราดรดน้ำกรดร้อนๆ กัดกินก้อนเนื้อจากภายใน ไม่มีสิ่งใดแล้วที่จะสมาน รักษาแผลฉกรรจ์นี้ให้หายได้
มันจะกัดกิน...ลึก จะคงอยู่กับเธอไปนานเท่านาน
เขาลืมไปแล้วหรือว่าเธอคนนี้ผู้หญิงที่เขาเคยพร่ำเอ่ยคำรัก ใยเขาไม่คำนึงว่าเธอจะเจ็บหรือตายไปตรงหน้าเพราะสิ่งที่เขากระทำ
คำรัก...มันจริงดังคำนั้น?

พราวเดือน...ตัดสินใจผิดพลาดครั้งใหญ่ที่สุดในชีวิต ด้วยการปลุกปีศาจในกาเขาห้ฟื้นตื่นขึ้น...
บทลงทัณฑ์ที่ได้รับ มันไม่ใช่แค่ความเสียใจ...และไม่ใช่เพียงแค่ความเจ็บปวด แต่คือการจองจำอยู่ในนรก...ที่ปราศจากเขา ผู้ชายผู้เป็นที่รัก...
เธอหยามศักดิ์ศรีของเขาจนป่นปี้ นั่นก็ไม่ร้ายแรงสาสมกับหัวใจที่แหลกยับ คงจะหลงทะนงตัวว่าเขารัก...แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะยอมให้เธอเห็นเป็นตัวตลก ที่จะสวมเขาให้ตอนไหนก็ได้โดยไม่ปริปาก...คิดผิดไปแล้ว