ความใฝ่ฝันของผีไร้หน้า(ในส่วนที่แดดส่องไม่ถึง)

ตอนนี้เสียงลมหายใจของทั้งปรารถนาและพระดินหอบกระเส่า ทั้งสองไม่อาจมองเห็นภาพจากดวงตาได้อีก ต่างพากันหล่นร่วงจมลงในนิมิตบนแท่นพิธีเคี้ยวหมากแจก
ทุกฝีเข็มที่ปักลงในเนื้อดังเคลื่อนไหวดื่มด่ำดำว่ายในร่างกายของกันและกันจนแทบแยกไม่ออก
ร่างสูงใหญ่กำยำพระหนุ่มตัวสั่นสะท้าน เหงื่อไหลพรั่งไปทั้งร่าง สะกดกลั้นเสียงครางในลำคอตัวเองที่ปริ่มจะเล็ดลอดออกมาอยู่รอมร่อ กัดริมฝีปากจนเป็นแผล คาวเลือดคลุ้งในปาก แต่ก็ไม่ยอมชะลอฝีเข็มลง
ร่างบอบบางสั่นระริก เมื่อแรงปักเข็มในช่วงสุดท้ายตรงปลายหางใกล้จะถึงที่สุด
“อ๊ะ อ๊ะ!” เสียงนั้นหยุดอยู่แค่นั้นเพราะบอดี้การ์ดสาวอาศัยทักษะความว่องไว โยนใบคาถาทิ้งแล้วพุ่งตัวรวบปิดปากปรารถนาไว้ได้ทัน ก่อนที่เธอจะครางเสียงลั่นออกมา ร่างกระตุกเป็นจังหวะแล้วทิ้งน้ำหนักตัวลงกับหมอนในอ้อมกอดคล้ายจะเป็นลมหน้ามืดไปชั่วขณะ
พร้อมๆกับที่ปลายหางยันต์สาลิกาขมวดเข้าโค้งสุดท้าย พระดินมือสั่นเหงื่อไหลออกชุ่มจนเข็มสักเปียกลื่น เขากำท่อนเข็มจนมือเกร็ง เส้นเลือดปูดโปนเป็นทางตั้งแต่หลังมือขึ้นมาถึงขมับ
พยายามอย่างเต็มที่ ระงับตัวเองไม่ให้เพริศไปกับสิ่งนั้น แต่สัญชาตญาณที่ติดมากับกายเนื้อของมนุษย์ไม่อาจทำตามคำสั่งของสมองได้
หลังปักเข็มสุดท้ายและถอนท่อนเหล็กแหลมคมออกจากร่างเด็กสาวผู้เคี้ยวหมากแจก ชายหนุ่มในเครื่องแบบสมณะเปียกชุ่มยกเข็มสักขึ้นสุดแขน ต่อสู้สุดกำลังครั้งสุดท้ายด้วยการเหวี่ยงแขน แทงเข็มสักทะลุเครื่องนุ่งห่มสงฆ์ลงไปที่กล้ามเนื้อต้นขาตนเอง
ด้วยความเจ็บปวดสาหัสที่แผลและความรู้สึกไม่พึงประสงค์อื่นที่รุนแรงกว่าหลายเท่า พระหนุ่มกัดฟันจนเอ็นที่คอปูด เสียงครางลอดไรฟันออกมา ทว่าไม่อาจห้ามของเหลวแห่งความอับอายถะถั่งหลั่งล้นต่อหน้าผู้คนไม่ผิดกับในความฝันตลอดหลายปีที่ผ่านมา “โธ่เว้ยยยย!” เขาคำรามใส่ตัวเองเบาๆ