Don’t let me love you ห้ามใจไม่ให้รักเธอ

“พี่เป็นห่วงจริงๆ นะ” จิรภัทรเขย่ามือของปิณิดาเบาๆ เพราะรู้สึกว่าหญิงสาวใจลอย ไม่รู้ว่าจะได้ยินที่เขาพูดหรือเปล่า

“พี่ไวท์” ปิณิดารู้สึกตัว เงยหน้าขึ้นสบตากับจิรภัทรที่กำลังจ้องมองมาที่เธอด้วยสายตาอันอบอุ่น สายตาของเขาทำให้เธอรู้สึกบางอย่างในหัวใจ ที่ปิณิดาก็ตอบตัวเองไม่ได้ว่าคืออะไร

“ป้อนส้มพี่หน่อยครับ พี่อยากกินแล้ว” จิรภัทรอุ้มปิณิดาที่ถือจานส้มเอาไว้ แล้วไปนั่งลงบนเตียง โดยที่มีเธอนั่งอยู่บนตักของเขา

“นี่ค่ะ” ปิณิดาหยิบส้มขึ้นมาแล้วยื่นส่งให้ที่ปากของจิรภัทร

“ไม่เอาแบบนี้” จิรภัทรส่ายหน้า ยิ้มน้อยๆ อย่างเจ้าเล่ห์ ชี้นิ้วไปที่ปากของเขา

“พี่ไวท์บ้า!” ปิณิดาหลุบสายตาลงต่ำ ใบหน้าสวยคมแดงระเรื่อ เข้าใจดีถึงกิริยาที่เขาแสดงออกมา

“ป้อนไม่เป็นเหรอ งั้นพี่ทำให้ดูนะ” จิรภัทรยิ้มหวาน หยิบส้มขึ้นมาแล้วใช้ริมฝีปากงับไว้ที่ปลายด้านหนึ่ง เขายื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ ปิณิดา อีกมือหนึ่งอยู่ที่ท้ายทอย ดันตัวของหญิงสาวเข้ามาหา จนส้มสัมผัสกับเรียวปากอิ่ม

ปิณิดาเผยอปากรับชิ้นส้มเข้าไป แต่ทันทีที่เธอเคี้ยวเสร็จ เขาก็ประกบปากลงมาแล้วแทรกลิ้นเข้าไปจูบอย่างดูดดื่ม โอบกอดรัดร่างของเธอเอาไว้แนบอก จนเธอได้ยินเสียงหัวใจของเขาเต้นอย่างชัดเจน

“คราวนี้ป้อนส้มให้พี่ได้หรือยังครับ?” จิรภัทรเลิกคิ้ว กระตุกยิ้มน้อยๆ

“พี่ไวท์ร้ายนะคะ” ปิณิดาทุบไปที่อกของเขาเบาๆ ไม่อยากจะเชื่อว่าผู้ชายซื่อๆ สุภาพเรียบร้อยที่เธอเห็นที่ร้านอาหารในวันนั้นจะกลายเป็นคนเจ้าเล่ห์ได้ถึงเพียงนี้