มิ่งรัก

เมื่อคำสัญญาเป็นสิ่งผูกมัดคนสองคนเอาไว้ด้วยกัน แม้กาลเวลาจะพัดผ่านไปนานแค่ไหน ใจสองดวงก็ยังคงรวมเป็นดวงเดียวกัน

****************************************************

“พี่มิ่งผิดสัญญา” ดลลธีจ้องมองคนที่กำลังพูดอยู่ตรงหน้าเขา ปากบางเม้มแน่นด้วยความรู้สึกไม่ชอบใจ ดวงตาสวยนั้นเริ่มคลอไปด้วยน้ำตา

“พี่ไม่เคยคิดผิดสัญญา พี่ยังมั่นคงกับคำสัญญาของพี่เสมอ”

“แต่พี่มิ่งก็ทิ้งบีมไป”

“พี่ไม่เคยทิ้งบีม ตอนนั้นมันเป็นเรื่องใหญ่ของครอบครัวที่พี่ไม่สามารถทำอะไรได้ ไม่...แม้แต่จะทันได้เอ่ยลาบีม” มิ่งขวัญเดินเข้าไปใกล้กับดลลธีที่ยืนอยู่ไม่ห่างจากเขานัก มือหนาจับมือของคนตัวขาวตรงหน้าก่อนจะคว้าร่างที่กำลังก้มหน้าสะอื้นไห้อยู่นั้นให้เข้ามาในอ้อมกอดของเขา อ้อมแขนกระชับแน่นขึ้นเพื่อถ่ายทอดความรู้สึกจากหัวใจ

“สิ่งที่มันเกิดขึ้นอาจจะเป็นความทรงจำที่ไม่ดีนักของบีม พี่ขอโทษที่ทำให้บีมรู้สึกอย่างนั้น แต่พี่อยากจะขอโอกาสได้ไหม ขอให้พี่ได้สร้างความทรงจำใหม่ให้บีม ขอสัญญาอีกครั้งจากหัวใจดวงนี้ของพี่ ว่าพี่จะไม่ทำให้บีมเจ็บปวดอีก ขอให้พี่ได้รัก ได้ดูแลบีมอีกครั้งได้ไหม” มิ่งขวัญคลายอ้อมกอด ก่อนจะใช้มือหนาเชยคางของคนตรงหน้าขึ้นมา ปล่อยให้ดลลธีได้ตัดสินใจกับคำพูดที่ออกจากใจของเขา

“แล้ว...มันจะไม่เหมือนเดิมใช่ไหม พี่จะทำให้บีมเห็นจริงๆ ใช่ไหม ว่าทุกคำพูดที่พี่พูดออกมา มันจะเป็นความจริง” หลังจากนิ่งเงียบอยู่สักพัก ดลลธีก็เอ่ยถามออกไป แล้วตั้งใจรอฟังคำตอบอีกครั้งด้วยใจจดจ่อ

“แล้วบีมจะได้เห็น ว่าทุกคำพูด ทุกการกระทำของพี่นับจากนี้ไป ทุกอย่างก็เพื่อบีม จำไว้อีกอย่างนะครับ ว่าพี่รักบีม พี่มิ่งรักบีมครับ”