โรม...อยากให้รักนี้ไม่มีโชคร้าย

คำเตือน : นิยายเรื่องนี้มีแต่ความฟินและฟินจ้า

เธอมองเขาด้วยสายตาที่เหม่อลอยนึกถึงชายในฝันคนนั้น เขาจำเป็นต้องกระแอมและทำสีหน้าดุดัน เมื่อเห็นว่าเธอกำลังจดจ้องแผงอกแน่น ๆ ของตนอยู่

“ไปอาบน้ำแล้วมากินข้าวซะ ผมทำพาสต้าเผื่อให้” ชายหนุ่มออกคำสั่งเสียงเข้ม เมษาได้สติกลับคืนมา หล่อนปรับสีหน้ากลับมายียวนตามเดิม นี่เขาคงติดนิสัยออกคำสั่งมาจากที่ทำงานจนลืมว่าหล่อนไม่ใช่ลูกน้องของเขาเสียหน่อย

“เชอะ ติดนิสัยออกคำสั่งสิท่า ไม่ดุแค่หน้าละ นี่ถ้าเป็นหมาคงจะพันธุ์ล็อตไวเลอร์” เมษากระแทกเสียงพูดกับตัวเองเป็นภาษาไทยที่เขาไม่เข้าใจ ได้ยินแต่ชื่อพันธุ์สุนัข

แต่ก่อนที่เขาจะได้ดุเธอและเค้นเอาความจริง ว่าเธอหาว่าเขาเป็นหมาล็อตไวเลอร์ไหม แมวน้อยเปอร์เซียขนฟูก็วิ่งออกมาจากมุมหนึ่งของบ้าน มันวิ่งเข้าไปหาผู้เป็นนายพร้อมทั้งร้องเหมียวๆแล้วเอาหัวเข้าไปถูข้อเท้าของเขาเบาๆด้วยแววตาอันแสนจะออดอ้อน

“ว่าไงโรมิโอ หิวข้าวไหม?” ชายหนุ่มถามแมวของตนก่อนที่จะก้มลงแล้วคว้าเอาโรมิโอขึ้นมาอุ้ม เมษาทำหน้างงด้วยความแปลกใจ ผู้ชายหน้าบึ้ง ดุ ขรึม แถมชอบออกคำสั่ง แต่รักแมว? เขามีความอ่อนโยนแบบนี้ด้วยเหรอ มันช่างแตกต่างจากบุคลิกของเขาโดยสิ้นเชิง