หญิงสาวที่ท่านประธานหลงรัก

เธอหายไปโดยไม่มีคำบอกลา ในสามเดือนให้หลังจากที่เรามีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกัน
และเธอก็ปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง ในวันที่เขาแต่งงานกับหญิงสาวอีกคน
เขารู้ตัว ณ วินาทีนั้นว่ายังมีเธออยู่เต็มหัวใจ
การตัดใจแต่งงานเพราะรำคาญเสียงรอบข้าง กลับกลายเป็นการทำร้ายตัวเอง
แต่เขาจะไม่ยอมปล่อยเธอไปอีก
---
“นี่อะไรคะ ท่านประธาน”
“ใบจดทะเบียนสมรส”
“ฉันเห็นแล้วค่ะ แต่ให้ฉันดูทำไมคะ”
“ผมรู้ความจริงแล้ว แต่งงานกับผมเถอะดรุณี”
“ไม่ค่ะ!”
“คุณจะไม่หยุดคิดหน่อยหรือไง!”
“ไม่ เพราะการแต่งงานกับคุณเป็นสิ่งที่ฉันไม่ต้องการที่สุดบนโลก นับตั้งแต่วันที่ฉันรู้ตัวว่าตั้งท้อง! ไหนจะเรื่องที่คุณแต่งงานแล้วอีก”
“ผมหย่าแล้ว!”
“แต่คุณเพิ่งแต่งกับเธอสองอาทิตย์เองนะ”
“ผมไม่รักเธอ ไม่รักเลยสักนิด ทะเลาะกันบ้านจะพังอยู่แล้ว ใครจะไปทนได้”
“แล้วคุณก็มาขอฉันแต่งงานทันทีเนี่ยนะ ไม่ไร้หัวคิดไปหน่อยหรือไง!”
“ไม่…หา? ไร้ อะไรนะ”
กิตติภพถึงกับตะลึงจนติดอ่าง ไร้หัวคิด!? เขาได้ยินผิดหรือเปล่า ไม่เคยมีใครด่าเขาด้วยคำคำนี้มาก่อน!
“ใช่ ไร้หัวคิด!”
---
แค่หย่าใครว่าเรื่องจะจบ ไม่ใช่แค่หล่อ รวย ไม่มีเจ้าของแล้วจะพอ จะเป็นพ่อของลูก เป็นสามี เป็นครอบครัวเดียวกัน และเป็นเจ้าของหัวใจเธอ มันต้องมีมากกว่านั้น!