ศิลปินนักสู้ผู้พิการ

…..ไม่มีข้อแม้ใด สำหรับมนุษย์ที่เกิดมาทุกคน ศิลปินนักสู้ผู้พิการ
หัวใจไม่พิการ จะปลอบประโลมกล่อมโลก ด้วยเสียงเพลงน่ารักน่าเอ็นดู
ประทังชีพอยู่ได้ ด้วยคำว่า “สู้” “ไม่ย่อท้อ” “รักษาลมหายใจไว้ แล้ว
บอกว่า “อย่าทุกข์”…..จายวาดรูปสื่อศิลปะด้วยเท้าอย่างช่ำชอง จาย
กระเถิบร่างด้วยก้น กลิ้งไปกลิ้งมา จายคมขำหล่อไม่น้อย จายเข้าโรงเรียน
เรียนหนังสือ จายมีเพื่อนสนิทคือจู้จ้า เด็กทั้งสองหัดเขียนหนังสือ คุณครู
กานต์รักตั้งใจอาทรณ์กับจายและจู้จ้า ดั่งแม่ที่ให้ไออุ่นรักสอนหนังสืออย่าง
ทะนุถนอม ให้โอกาสทางความรู้ผ่านศิลปะและเสียงเพลง กล่อมเกลา
จายและจู้จ้า ให้มีหัวใจเข้มแข็ง จายไม่มีแขนทั้งสองข้าง ส่วนจู้จ้า
สมองบกพร่อง…จายรักการเขียนหนังสือและวาดภาพด้วยเท้า ส่วนจู้จ้า
อยากเป็นนักร้อง แล้วสมองบกพร่องไม่เป็นปัญหาในน้ำเสียง
“เย้…..เราโลดแล่นไปด้วยกันไอ้เกลอผู้มีหัวใจเป็นศิลปิน” จายวาดรูป
พระพิฆเนศได้ จู้จ้ามีน้ำเสียงลูกคอแก้วกังวาน วันหนึ่งจายนั่งริมสระน้ำ
ลมพัดมาระลอกหนึ่งใบไม้ไหว จายจรดปลายปากกาประพันธ์เพลง
“สาวนาคร” จายขึ้นต้นเขียนเพลงสาวนาครว่า “เสียงลมแผ่วโพ้ย
มาจากแดนไกล ห่างจิตห่างใจตัวอยู่ไกลแต่ใจคิดถึง คิดถึงงามงอน….
จู้จ้ารับใบเบิกทางศิลปินของจาย “เพลงสาวนาคร”อย่างเนิบนาบราบรื่น