162 ฝนในปีนั้น (That year, 162 rains)

ตอนที่กางร่มออกก็เผยให้เห็นลวดลายคำว่า ‘ฝน’ ขนาดใหญ่อยู่บนร่ม ซวี่ไห่ใช้ปากกาเมจิกวาดเมฆหนึ่งก้อน ด้านล่างของเมฆเต็มไปด้วยเม็ดฝนสีดำจำนวนมากจนนับไม่ถ้วน และด้านข้างของคำว่า ‘ฝน’ ก็เขียนสองพยางค์ว่า ‘ไม่ตก’
“ฝน ‘ไม่ตก’ เหรอ”
“ใช่ ฝน ‘ไม่ตก’”
“พูดตามตรง ฉันชอบวันที่ฝนตกมากกว่า”
“ทำไมล่ะ”
"เพราะฝนตกหมายถึงนายจะปรากฏตัว ฝนไม่ตกนายก็จะไม่ปรากฏตัว" เจิ้นอวี่หุบร่ม ‘ฝน ‘ไม่ตก’’ ลง พร้อมกับภาวนาว่าคำพูดนี้จะถูกพัดพาออกไปให้ไกล
ซวี่ไห่ตกตะลึง เพราะเป็นครั้งแรกที่ได้ยินเจิ้นอวี่พูดด้วยเช่นนี้ เขาคิดว่ามาจากบทละครเรื่องใดเรื่องหนึ่งเสียอีก ซวี่ไห่หันกลับไปลูบหัวเจิ้นอวี่อีกครั้งพร้อม ๆ กับเผยดวงตาโค้งทรงเสน่ห์
"ว้าว เหมือนบทในภาพยนตร์เลย"
“ทุเรศกว่านายอีกเหรอ” เจิ้นอวี่เอ่ย
“อืม ทุเรศกว่าฉันร้อยเท่า” ซวี่ไห่พยักหน้าอย่างแรง และแล้วพวกเขาก็หัวเราะ