ซาตานซ่อนรัก

เรื่องราวความรักของกราฟและก้านพลู ที่สานความสัมพันธ์ขึ้นด้วยความแค้นของฝ่ายชาย

จุดเริ่มต้นของความรักที่มีชนวนเหตุจากความแค้น จนก่อให้เกิดความผูกพันลึกซึ้ง

เมื่อความจริงทุกอย่างปรากฎ เธอพยายามพาตัวเองออกมาจากตรงนั้น
ในขณะที่เขาพยายามทำทุกอย่างเพื่อผูกเธอไว้กับตัว

อีกคนเริ่มจะรัก ..ในขณะที่อีกคนอยากจะลืม

เส้นทางความรัก..ความแค้น...จะเป็นอย่างไรต่อไป โปรดติดตามได้ในเล่มค่ะ

----------------------------------------------------------------

“ที่หายไปนาน โทรหาก็ไม่ติด เป็นห่าไรก็ไม่บอก ยังจะคิดว่าเรื่องของเรามันไร้สาระอีกเหรอวะพลู”

“พี่นั่นแหละเป็นอะไรนักหนา พูดความจริงมาสิ พูดออกมาว่าพี่เข้าหาพลูเพราะอะไร”

“ใครบอกอะไรพลู ไอ้เชี่ยนั่นมันพูดอะไรให้ฟัง”

“ใครบอกไม่สำคัญหรอก พลูอยากรู้จากปากพี่เท่านั้น ความสัมพันธ์ของเรามันจริงหรือปลอม พี่ต้องการแก้แค้นให้น้องสาวพี่ใช่ไหม”

“เธอรู้แล้วเหรอ”
กราฟไม่ได้ปฏิเสธแต่ถามเธอด้วยเสียงเรียบเฉยดวงตาว่างเปล่า สรรพนามที่เรียกเธอก็ต่างจากทุกครั้ง ต่างจากอีกคนที่มองเขาด้วยน้ำตาคลอเบ้าสายตาเจ็บปวดกับความเปลี่ยนแปลงของเขา

“คำว่ารักที่พี่บอก แค่ทำให้พลูตายใจ หลงเชื่อพี่ทั้งตัวและหัวใจ มันไม่เคยมีอยู่จริงใช่ไหม บอกพลูมาสิ"

ทั้งๆที่เตรียมใจไว้เจ็บ แต่พอถึงเวลาจริงๆมันแทบจะล้มทั้งยืน ได้แต่เตือนตัวเองให้เข้มแข็ง ยังไงเขาคงไม่มีทางเห็นใจผู้หญิงที่เขาตั้งใจมาหลอก เพราะถ้าเขาเห็นใจและมีความรู้สึกดีๆให้เธออยู่บ้างเขาคงไม่เลือกทำร้ายเธออย่างเลือดเย็น

“อย่าบ้าหน่อยเลยพลู เราก็เข้ากันได้ดีทุกอย่าง เธอยังต้องการอะไรอีก”

“นี่เหรอคนที่เคยบอกรัก แค่ถามหาเหตุผลยังตอบไม่ตรงประเด็น ถ้าเป็นลูกผู้ชายพอก็ช่วยแฟร์ๆกับพลูหน่อย พูดความจริงมาสิ กลัวพูดแล้วจะเสียพลูไป หรือพี่รักพลู”

“อย่าสำคัญตัวเองได้ไหมพลู ที่ไม่อยากพูดความจริงก็เพราะกลัวเธอจะรับไม่ได้ต่างหาก ถ้าบอกรักเธอฉันก็ต้องบอกรักผู้หญิงทุกคนที่นอนด้วยเหรอวะ”

คิดว่าเขารักเธอได้จริงๆเหรอ ผู้หญิงแบบเธอไม่จำเป็นต้องวิ่งหามีเยอะแยะมากมายแทบจะเดินชนกันตาย จะหาเมื่อไหร่ก็ได้

“เลว ต่อไปอย่าเสนอหน้ามาให้เห็นอีก ”

ก้านพลูตบเข้าที่ใบหน้าของเขาสองครั้งอย่างแรงด้วยความสะเทือนใจ คำพูดของเขาที่เอ่ยมามันทำให้เธอเจ็บได้มากมาย เขาไม่ได้จริงใจกับเธอตั้งแต่แรกคงทำอะไรไม่ได้อีกแล้ว ในเมื่อเขาก็บอกอยู่แล้วว่าเธอไม่มีค่า ไม่มีความสำคัญอะไร คงต้องจากไปซะที น้ำตาพร่างพรูเต็มใบหน้าสวย

“ปล่อย”กราฟคว้าแขนเธอไว้ไม่ยอมให้เธอเดินออกไป

“คิดว่าเข้ามาถึงห้องกู แล้วจะเดินออกไปง่ายๆเหรอก้านพลู”

“จะทำอะไร ปล่อย เราไม่มีอะไรติดค้างกันแล้ว อย่าให้ต้องเกลียดกันมากกว่านี้เลย”

“กูไม่ให้ไป ใครหน้าไหนก็ไปจากกูไม่ได้ ถ้ากูยังไม่อนุญาต”