ในอ้อมกอดคุณสามี

คู่ที่หนึ่ง
“ถ้าอย่างนั้นต่อไปพี่จะเลี้ยงหลินเอง ดีมั้ย” ชายหนุ่มเอ่ยแล้วเชยปลายคางเล็กขึ้นสบตาก่อนที่จะอดใจไม่ไหวก้มลงจูบเบา ๆ ที่กลีบปากนุ่ม
“เลี้ยงยังไงคะ?” พลอยนภัสถามอย่างสงสัย “ถ้าจะให้หลินเลิกทำงานไม่เอานะคะ” หญิงสาวเอ่ยดักคอ
“ใช่ที่ไหนกัน พี่รู้หรอกว่าหลินอยากทำงานมากกว่า แต่ความหมายคำว่าเลี้ยงของพี่ก็คือพี่จะทำกับข้าวให้กินทุกวัน แล้วก็...จะกล่อมเข้านอนทุกคืน” ชนะภพเอ่ยด้วยแววตาแพรวพราวเป็นประกายจนหญิงสาวขมวดคิ้วด้วยความสงสัย
“กล่อมยังไงเหรอคะ”
“ก็กล่อมแบบว่า...” ชายหนุ่มเลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้ใบหูเล็ก “บางวันพี่ก็โยกอยู่บนตัวหลิน แต่บางวันหลินก็โยกอยู่บนตัวพี่”
“พี่ภพ!!” พลอยนภัสเรียกชื่อคนทะลึ่งเสียงดังลั่น มองใบหน้าเขาอย่างนึกแปลกใจว่าชนะภพมาดนิ่งและแสนจะสุขุมคนนั้นหายไปไหนแล้ว ทำไมถึงได้เปลี่ยนเป็นผู้ชายทะลึ่งทะเล้นแบบนี้ได้
“ทำไมต้องเสียงดังใส่พี่ด้วยล่ะ พี่พูดความจริงทั้งนั้นนะ ไว้พี่จะค่อย ๆ สอนหลินแล้วกันนะ” ชนะภพเอ่ยแล้วลูบศีรษะเล็กอย่างเอ็นดู
คู่ที่สอง
“ดะ เดี๋ยวสิพี่พล” นิรดาเอ่ยห้ามเสียงแผ่ว เธออุตส่าห์ลงทุนใส่ชุดมายั่วยวนเขา แต่ยังไม่ได้ใช้เลยเขาก็จะปลดมันออกแล้วเหรอ
“หือ...ว่าไง” ชายหนุ่มเอ่ยถามแล้วเงยหน้าออกมาจากซอกคอขาว มองคนตัวเล็กอย่างรอฟังว่าเจ้าหล่อนจะพูดอะไร
ถ้าเธอจะปฏิเสธ คราวนี้เขาไม่ยอมแน่ ต่อให้ต้องปลุกปล้ำเขาก็จะทำ
“จะ จะไม่ดูชุดฉันหน่อยเหรอ” หญิงสาวเอ่ยถามอย่างเอียงอาย หลบสายตา
ชนะพลขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วก็ถอดเสื้อคลุมออกจากร่างเล็ก เขาแทบลืมหายใจเมื่อพบว่านิรดาใส่ชุดที่เขาเคยจินตนาการถึงมันมาตลอด
“มะ ไม่สวยเหรอ” หญิงสาวเอ่ยถามอย่างไม่มั่นใจเมื่อเขาเงียบไปนาน ก็นึกไม่มั่นใจในรูปร่างของตัวเองขึ้นมา เพราะช่วงนี้เธองานยุ่งจนไม่ค่อยได้มีเวลาออกกำลังกายเท่าไหร่
“สวยสิ สวยมาก แต่ว่า...” ชนะพลเอ่ยตอบ ส่งยิ้มให้แล้วก้มลงชิดใบหูเล็ก “แต่ว่าตอนนี้พี่ชอบตอนที่ฟ้าไม่ใส่อะไรเลยมากกว่า” พูดจบปากร้อนก็สัมผัสร่างบอบบางอีกครั้ง และทำการปลดชุดที่เขาเคยอยากเห็นออกจากร่างงดงาม