心碎 ชิงชังรัก

"เราเพิ่งแต่งงานกันก็ควรที่จะอยู่ด้วยกัน"
"ทุกค่ำคืนข้าก็มีเวลาให้ท่านอยู่แล้ว"
เปียหลินเอ่ยจบก็หันหลังให้ หลบซ่อนความข่มขืนเอาไว้กับตัว ไม่ให้สามีต้องรู้ว่านางฝืนทนเพียงใดกับการต้องตกเป็นของเขา
"เพียงข้ารู้ว่าการทำหน้าที่สามีของข้าในยามราตรีมันคือการฝืนใจของเจ้า เจ้าคิดว่าข้าจะหาญกล้าที่จะกระทำอีกหรือ"
เจินเทียนเอ่ยออกไปเสียงแผ่วเบา น้อยเนื้อต่ำใจที่เมื่อคืนนี้ ค่ำคืนอันวสันต์และครั้งแรกของเขาและนาง กลับกลายเป็นความสุขของเขาแต่เพียงผู้เดียว นางกลับไม่ได้มีความรู้สึกใดร่วมด้วยเลย
"ท่านเจินเทียน ข้าทำหน้าที่ภรรยาอย่างดีที่สุดเพื่อมอบความสุขให้สามี ไม่ให้เป็นที่น่าติเตียนว่ากระทำหน้าที่โดยบกพร่อง ข้ารับปากว่าข้าจะทำมันให้ดีที่สุด แต่นอกเหนือจากนี้ มันอาจจะไม่ถูกใจท่านนัก เพราะข้าให้ท่านไม่ได้...นอกจากคำว่า ภรรยา"
เปียหลินหันมาเอ่ยเสียงแข็ง ใจอยากบอกเหลือเกินว่าเขาไม่มีวันได้หัวใจของนาง หากแต่ยับยั้งเพราะไม่อยากทำร้ายจิตใจผู้ได้ชื่อว่าเป็นสามี
"หากข้าเป็นไคเฉินผู้นั้น คงจะได้ทั้งกายและใจของเจ้าสินะ!"
เจินเทียนพลั้งปากเอ่ยออกไป ยังผลให้เปียหลินที่กำลังเดินหนีต้องหยุดชะงักราวกับมีบางอย่างกระแทกกลางอกอย่างรุนแรง
สามเดือนที่นางเลิกรากับคนรัก ไม่มีผู้ใดเอ่ยชื่อไคเฉินให้นางได้ยินเลย
"ได้โปรดอย่ายุ่งเรื่องส่วนตัวของข้า!!"
เปียหลินขึ้นเสียงพลางสะกดกลั้นน้ำตา เจินเทียนกำหมัดแน่น หันขวับไปหานางด้วยความเจ็บใจ
"เรื่องส่วนของเจ้า แต่มันคือปัญหาในครอบครัวของเรา!"
"หยุด!!'
เปียหลินหันขวับมาจ้องหน้าทั้งน้ำตา เจินเทียนชะงัก ใจหล่นร่วงเมื่ออารมณ์ใจร้อนของเขาทำให้นางต้องร้องไห้ ซึ่งเขาไม่เคยเห็นนางมีน้ำตามาก่อนเลย
"ข้าจะทำหน้าที่ภรรยาให้กับท่านอย่างดีที่สุด ท่านจะได้เพียงกายของข้า แต่หัวใจ ขอจงเลิกล้มความตั้งใจที่จะได้มัน จงอย่ากดดันข้า เพราะหากเมื่อใดที่ข้าถึงจุดที่ทนไม่ไหว ท่านจะไม่ได้อะไรจากข้าอีกเลย!!"