บอกได้ไหมว่ายังรัก

“ทำตัวเป็นคนน่าสงสาร สุดท้ายก็คนเลวดี ๆ นี่เอง แหมคิดจะรวบทั้งเสด็จปู่ของฉันและเสด็จปู่ของหญิงนิด ร้ายไม่เบาเลยนะคุณยายของเธอ”
อลินดาวางมือจากการทำขนมช่อม่วง และเงยหน้าขึ้นมามองหม่อมราชวงค์น่านนทีตาเขียวหลังจากได้ยินคำพูดของเขาที่พาดพิงถึงผู้เป็นยายของเธอแบบเสีย ๆ หาย ๆ
“คุณชายพูดอะไรคะฉันไม่เข้าใจ”
“ก็ยายของเธอนะสิคิดอยากจับปลาสองมือ ก็เลยอดไม่ได้เป็นหม่อม แต่ความมักใหญ่ใฝ่สูงก็ไม่ได้หยุดเพียงแค่นั้น เพราะเมื่อหลานสาวโตขึ้นก็เอาใส่พานมาถวายหม่อมย่าฉัน หึความทะเยอทะยานไม่มีที่สิ้นสุดจริง ๆ”
เพี๊ยะ!!!! เสียงฝ่ามือเล็กกระทบเข้ากับแก้มสากของหม่อมราชวงค์น่านนที อลินดายืนตัวสั่นมองเขาด้วยความโกรธ เพราะตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีใครมาพูดจาดูถูกเธอและครอบครัวของเธอเหมือนเขามาก่อน
“หากไม่รู้อะไรจริงก็อย่ามาพร่ามเหมือนรู้ทุกอย่างดี เพราะถ้อยคำที่คุณไปได้ยินมาจากใครอื่น อาจไม่มีมูลความจริงแม้เพียงเศษเสี้ยวหนึ่งเปอร์เซ็นต์” บอกออกไปเสียงสั่น ขณะที่น้ำใส ๆ ก็กำลังไหลลงมาประจานความอ่อนแอของตัวเองให้เขาได้เห็น
“ทำไมจะไม่จริง คุณยายของเธอมันร่าน”
“ชายน่าน” หม่อมลลิตาตวาดกร้าวออกไปเสียงดังด้วยความโกรธ หลังจากได้ยินคำพูดของผู้เป็นหลานชายที่มีต่อเพื่อนรักของตน
“คนที่ร่าน คิดแต่หาเรื่องตอกไข่ใส่สีคนอื่นเพื่อสร้างความร้าวฉานและรอยบาดหมางให้เกิดขึ้น ก็คือหม่อมย่าสุดที่รักของคุณชายนั่นแหละค่ะ ไม่ใช่คุณยายของฉัน อ๋อและก็ฝากไปบอกด้วยนะคะว่าหัดตักน้ำใส่กะโหลกและชะโงกดูเงาของตัวเองด้วยว่าทำความเลวระยำอะไรเอาไว้” บอกออกไปด้วยน้ำเสียงโกรธจัด
“มันจะมากไปแล้วนะอลินดา” ตวาดออกไปเสียงดังด้วยความโกรธ เมื่อได้ยินถ้อยคำที่อลินดาพูดจาถึงหม่อมนพวรรณ ก่อนจะเดินเข้าไปกระชากลำแขนเรียวเล็กมาบีบเอาไว้แน่น