ทัณฑ์รักในรอยทราย

พายุทรายที่ร้อนแรงยังไม่เท่าไฟรักจากเขา ชีคชาริฟ อับรา นาบิลยา เหตุการณ์ของประเทศข้างเคียงทำให้เขาต้องไปช่วยเหลือคนที่โดยสารมากับเครื่องบินเล็กที่ตกอยู่แถวชายแดนประเทศของเขา ความช่วยเหลือจากเขาทำให้เธอ พิมพ์ญาดา พี่เลี้ยวสาวรอดพ้นจากโจรทะเลทราย แต่เธอต้องสูญเสียอิสระภาพและความสาว อยู่ในกรงรักของเขาไปตลอดชีวิต
..................................

“งานของคุณเรียบร้อยแล้วเหรอคะ”
“เรียบร้อยแล้วไม่อย่างนั้นฉันคงจะมาหาเธอไม่ได้หรอกนะพิมพ์ญาดา” ชาริฟแสร้งทำหน้าเคร่งขรึมใส่พิมพ์ญาดา
“ค่ะ” พิมพ์ญาดาพยักหน้ารับและเดินตามแรงจูงของชาริฟมายังรถที่จอดรออยู่ การ์ดของเขาเตรียมพร้อมอยู่แล้ว พอชาริฟไปถึงกำลังจะพาพิมพ์ญาดาขึ้นรถ ก็มีชาวบ้านกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาหาพร้อมกับสีหน้ายิ้มแย้ม พูดด้วยภาษาอาหรับที่พิมพ์ญาดาไม่ค่อยเข้าใจ ก่อนที่พวกเขาจะยื่นผ้าผืนสวยและอินทผลัมห่อใหญ่ให้กับเธอและค้อมตัวพูดอะไรแปลกๆ แล้วเงยหน้าขึ้นจ้องมองมาที่เธอกับชาริฟ แล้วชาริฟก็พูดภาษาอาหรับกับพวกเขา ทำให้เธอเห็นเหมือนพวกเขาจะน้ำตารื้นและก็ผลัดกันจับมือของชาริฟกับของเธอก่อนจะถอยออกไปยืนยิ้มให้
“พวกเขาพูดอะไรกันคะ”
“เขามาแสดงความยินดีที่ชีคของเขามีภรรยาน่ะ คงจะเด็กๆ กลุ่มนั้นนั่นแหละไปบอก และเขาก็บอกว่าขอให้ชีคมีทายาทไวๆ หลายๆ คนเขาอยากจะชื่นชมกันแล้ว ส่วนผ้าที่เขาให้น่ะเป็นของใหม่นะผลไม้ที่เขาให้ก็เอาไว้บำรุงครรภ์”
ชาริฟบอกอย่างละเอียดยิบทำให้พิมพ์ญาดาหน้าแดงก่ำ เธอพยักหน้ารับและยิ้มให้กับพวกเขาไปพูดขอบคุณเป็นภาษาอาหรับที่เธอพอจะรู้มาบ้าง ก่อนจะเอาผ้ามาคลุมไหล่เอาไว้ทำให้พวกชาวบ้านปลาบปลื้ม
“คุณช่วยบอกพวกเขาหน่อยสิว่าฉันขอบคุณ และชอบผ้าผืนนี้กับผลไม้ที่เขาให้มากๆ ค่ะ”
พิมพ์ญาดาหันไปบอกกับชาริฟให้เขาสื่อสารกับชาวบ้านที่นี่ให้หน่อย ชาริฟพยักหน้ารับและพูดตามที่พิมพ์ญาดาบอกและบอกว่าจะมาเยี่ยมพวกเขาอีกคราวหน้าจะเอาของมาแจกทำให้พวกเขาดีใจ ก่อนที่จะลากลับ ชาริฟพาพิมพ์ญาดาขึ้นรถนั่งคู่กันมา การ์ดทำหน้าที่ขับค่อยๆ เคลื่อนรถออก พิมพ์ญาดาโบกมือให้กับชาวบ้านที่ยังคอยยืนส่งและซาบซึ้งกับน้ำใจของพวกเขาที่มีให้กับเธอ
“อื้ม ผลไม้นี่อร่อยนะคะ คุณลองชิมดูสิ”
พิมพ์ญาดาแกะห่ออินทผลัมแห้งใส่เข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ อดที่จะชมไม่ได้เพราะหวานอร่อย เธอลืมตัวหยิบออกมาและยืนมาให้เขาชิม ชาริฟชะงักไปนิดหนึ่ง ก่อนจะอ้าปากรับผลไม้ที่พิมพ์ญาดาส่งมาให้และก็เคี้ยวกลืนลงคอไปท่ามกลางสายตาของลูกน้องที่ลอบมองมา เพราะลูกน้องทุกคนจะรู้ว่าชาริฟนั้นไม่ชอบกินของหวานเสียเท่าไหร่ แต่นี่พิมพ์ญาดากลับป้อนให้กับชีคอีกหลายคำเลยทีเดียว
“เอาอีกไหมคะ” พิมพ์ญาดาหันมาถามด้วยสีหน้าและแววตาสดชื่น
“ไม่แล้วล่ะตอนนี้เริ่มแสบคอ” ชาริฟส่ายหน้านิดๆ ก่อนที่เขาจะยื่นมือไปเปิดช่องที่เก็บน้ำเย็นเอาไว้มาเปิดดื่มและส่งให้กับเธอดื่มบ้างซึ่งพิมพ์ญาดาเองก็รับมาดื่มเพราะเริ่มหิวน้ำแล้ว ก่อนจะส่งคืนให้เขา
“เก็บไว้ก่อนดีกว่ากินหมดแล้วเสียดายต้องออกมานอกเมืองขอซื้อเขาอีกค่ะ”
“หึหึ กินให้หมดก็ได้ถ้าชอบจะให้คนมาขอซื้อจากคนแถวนี้ให้อีก”
“ไม่เอาค่ะ อยากจะมาซื้อเองให้คุณพามาก็ได้”
“ก็ได้ถ้าหมดแล้วบอกจะพามาซื้อที่นี่อุดหนุนคนแถวนี้เสียหน่อย”
ชาริฟบอกยิ้มๆ ที่จริงผลไม้อบแห้งของที่นี่ขึ้นชื่ออยู่แล้วเรื่องความสะอาดและอร่อยทำรายได้ให้ผู้คนแถวนี้เป็นกอบเป็นกำเลยทีเดียว เขาเองก็สนับสนุนให้ทำ ไว้เขาจะพาพิมพ์ญาดามาอีกแล้วกันถ้าเธอไม่ดื้อ
“ขอบคุณมากๆ ค่ะ” พิมพ์ญาดาขอบคุณเขาแล้วก็รีบเก็บห่ออย่างเร็วเหมือนเด็กเล็กๆ ที่กลัวว่าขนมจะหมดแล้วก็รีบเก็บใส่ห่อเอาไว้กินอีกพรุ่งนี้ทำเอาชาริฟอดอมยิ้มในหน้าไม่ได้เลย
............................................

ชาริฟบอกเสียงเหี้ยมๆ หลังจากหรี่ตามองผู้หญิงเนื้อตัวมมอมแมมที่อยู่ไม่ห่างกับเด็กชายตัวเล็กที่ตอนนี้แอบยื่นหน้ามามองเขากับลูกน้องพอเขาเหลือตาไปมองก็รีบหลบอย่างว่องไว ทำให้เขากระตุกยิ้มมุมปากนิดๆ ก่อนจะหันมาสนใจผู้หญิงตรงหน้าใหม่ เมื่อเธอยังยืนนิ่งไม่ยอมส่งถุงใส่น้ำมาให้ ทำให้เขาต้องก้าวยาวๆ พรวดเดียวเข้าถึงตัวและกระชากเอาถุงมาถือไว้โยนให้ลูกน้องกรอกน้ำจากตาน้ำใส่ให้เธอ
“มีอะไรคะ” พิมพ์ญาดาเหลือบสายตามองและก็หลุบลง ถอยหลังเพื่อให้ห่างจากร่างสูงใหญ่ของเขา ดวงตาของเขาช่างดูลึกลับน่ากลัว ทำไมเธอไม่เห็นเขาในกองคาราวาน หรือว่าเขาจะเป็นหัวหน้า มารออยู่ที่นี่ก่อน แล้วให้ลูกน้องตามมาสมทบอีกที
ชาริฟไม่พูดอะไรเขาได้แต่มองนิ่งๆ พิจารณาไปตามเนื้อตัวของผู้หญิงตรงหน้า เพราะหน้าตาของเธอนั้นดูไม่เหมือนกับคนที่นี่หรือประเทศข้างเคียงน่าจะเป็นเอเชียมากกว่า
“ว้าย” พิมพ์ญาดาอุทานออกมาเมื่อถูกมือหนาของคนตัวสูงกระตุกผ้าคลุมผมของเธอออกอย่างรวดเร็ว ทำให้เส้นผมของเธอแผ่กระจายเต็มแผ่นหลัง เนื้อตัวเริ่มสั่นเทาด้วยความหวาดกลัวมือไม้เย็นเฉียบไปหมดแล้วตอนนี้
“หึ คนเอเชียเหรอเนี่ย” ชาริฟทำเสียงในลำคอเบาๆ ก่อนจะร้องถามกลับมายังคนตรงหน้า เมื่อเขาเห็นเธอชัดๆ เขาเห็นว่าเธอมีคราบเลือดแห้งกรังติดอยู่ข้างขมับ แต่เจ้าตัวไม่สนใจจะทำความสะอาดสักเท่าไหร่ แค่ปาดๆ ออกยังคงทิ้งคราบเอาไว้อยู่ ท่าทีของเขาทำให้พิมพ์ญาดารู้สึกหวาดหวั่นมากขึ้น
“กรุณาอย่าทำอะไรฉัน”
“เธอจะกลัวอะไร ฉันยังไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย อีกอย่างเธอสกปรกไปทั้งตัวแบบนี้ฉันคงจะทำอะไรไม่ลงหรอกมั้ง”
ชาริฟไหวไหล่นิดๆ ก่อนจะยื่นผ้าคลุมคืนให้กับคนตัวเล็ก พิมพ์ญาดารีบคว้าเอาไว้ มาพันกลับไปอย่างเดิมอย่างรวดเร็ว กลิ่นหอมอ่อนๆ จากผ้ายังคงตรึงอยู่ในจมูกของชาริฟอยู่ เขามั่นใจว่าเธอไม่ใช่เบดูอินหรือชนเผ่าที่อยู่แถบนี้แน่ๆ เขาอ้อมมาทางนี้และให้ลูกน้องอีกส่วนแยกตามหลังกลุ่มโจรทะเลทรายมา หลังจากได้รับทราบแล้วว่าเครื่องบินเล็กที่ตกนั้นถูกปล้นไปเรียบร้อย ทิ้งไว้เพียงซากเครื่องบินกับกัปตันที่บาดเจ็บสาหัส เขาได้สั่งให้ส่งตัวไปรักษาแล้วก็ตามมาเพราะกัปตันพอจะบอกได้นิดหน่อยก่อนสลบไปว่ามีคนที่นั่งมาด้วยกี่คนและคาดว่าจะถูกกลุ่มโจรพามาด้วย
...................................