กลิ่นดินฤดูฝน [Omegaverse]

ถึงปัจจุบันนี้เพศลองไม่มีความสำคัญต่อการใช้ชีวิต คำว่าอัลฟ่าหรือโอเมก้าจะไม่มีความหมาย เพราะสมัยนี้มีพวกเลือดผสมอยู่เยอะกว่าพวกเลือดบริสุทธิ์ จึงทำให้โอเมก้าไม่มีอาการฮีท และอัลฟ่าไม่มีความสามารถในการข่ม เป็นเพียงคนธรรมดาที่มีเพศลองที่บ่งบอกถึงสมรรถภาพทางร่างกาย สิ่งเดี๋ยวที่ยังคงหลงเหลือคือ ความสามารถในการท้องในผู้ชายที่มีเพศลองเป็นโอเมก้า และความสามารถในการรับรู้กลิ่นของกันและกัน และความสามารถในการทำงานของพวกที่มีเพศลองเป็นอัลฟ่า ที่จะทำงานได้ดีกว่าพวกที่มีเพศลองเป็นเบต้า แต่ก็ยังคงมีพวกที่เป็นอัลฟ่าชั้นสูงเลือดบริสุทธิ์ที่หลงเหลือเพียงน้อยนิดเท่านั้น ที่สามารถปล่อยกลิ่นออกมาข่มคนอื่นได้

เพื่อรักในสมัยเด็กสองคน กับต้องมาแตกแยกเป็นศัตรูกัน เพียงเพราะสิ่งที่ผู้ใหญ่ทำไว้

“ใจเย็นๆก่อนสิ” น้ำเสียงหวานที่คุ้นหูดังขึ้น คิ้วเรียวพลันขมวดเข้าหากันแน่น ในสมองที่พร่าเลื่อนพยายามนึกว่าเคยได้ยินเสียงนี้มาจากที่ไหน
“หึ ก็กลิ่นกุหลาบของอัลมอนด์หอมนิ” เพียงน้ำเสียงเข้มเอ่ยชื่ออีกคน ผมพลางเบิกตากว้าง หัวใจที่เคยเต้นช้าพลันเต้นแรงจนรู้สึกเจ็บหน้าอกไปหมด
ไม่ใช่...ไม่จริง
ต้องไม่ใช่อัลมอนด์
ผมพยายามหลอกตัวเองว่าชื่อที่ไอ้ครามเรียกไม่ใช่อัลมอนด์ คนที่ผมรักและเป็นครอบครัวเพียงคนเดียวของผม
“ฉันก็ชอบกลิ่นป่าสนฤดูร้อนของครามนะ” น้ำเสียงหวานเอ่ยยั่วยวน ก่อนจะมีเสียงเหมือนคนสองคนล้มลงบนโซฟา จะเรียกว่าโชคร้ายหรือโชคดี ที่ผ้าม่านตรงระเบียงมันปิดบังไม่ให้คนด้านนอกและด้านในมองเห็นกันและกัน แต่มันจะดีกว่านี้...ถ้าเจ้าของห้องไม่เปิดไฟ ทำให้เห็นเงาภายในห้องว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง
“วันนี้เบาๆนะ ฉันไม่อยากมีรอย เดี๋ยวน้ำภพจับได้”
“หึ คนโง่ๆอย่างมัน ไม่รู้หรอ ว่าอัลมอนด์มานอนห้องนี้กี่ครั้งแล้ว” น้ำเสียงเข้มเอ่ยเย้ยหยัน ผมนอนกำหมัดแน่นพร้อมน้ำตาที่หยดลงบนพื้นระเบียง
“หึหึ ถ้างั้นก็เอาแรงๆแบบเดิมก็ได้ ฉันชอบให้คราม...กระแทกแรงๆ” เมื่อน้ำเสียงหวานเอ่ยตอบ ก็พลันร้องครวญครางด้วยความเสียวซ่าน พร้อมกับเสียงหยาบโลนที่ดังประสานกับเสียงครางหวานที่ดังขึ้นเพียงคนเดียว


ปล.ฝากผลงานการเขียนแนวอัลฟ่าโอเมก้าเรื่องแรกด้วย พึ่งเคยเขียนแนวนี้