ลายรัก

“วิน! อุ๊บ! โอย...!”
“เงียบ! ไม่ต้องร้อง! ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ผมจะไม่ยอมให้พี่สั่งอีกแล้ว และถ้าไม่ฟังกัน ผมนี่แหละที่จะแฉให้ยับ!”
“แฉอะไร วิน... ปล่อยก่อนได้ไหม”
“ไม่! จนกว่าพี่จะยอมรับว่าพี่รักผม”
ท่ามกลางความเงียบในห้องนอนที่มีแสงจากช่องหน้าต่าง ม่านขาวปลิวตามแรงลมและกลิ่นของชายหนุ่มที่ใช้ร่างตัวเองคร่อมขวางไม่ให้ลุกหนี ข้อมือของปรวีร์ที่ถูกจับกดแทบไม่มีแรงดิ้น
“ที่พี่แอบช่วยผมมาตลอด เพราะว่าพี่รักผม!”
หรือต่อให้ดิ้น...ก็ไปไม่พ้น แววตาของกวินทร์เปลี่ยนไปมาก สีหน้าท่าทางที่กำลังคาดคั้นดุดันเอาเรื่อง
“พูดสิ! ทำไมไม่พูด!”
“วิน... อุ๊บ!” การกระทำหมุนตามความรู้สึกอัดอั้น รสจูบดูดดื่มตอกย้ำคำว่า ‘รัก’ ให้ปรวีร์ไม่อาจทัดทาน
สัมผัสจากริมฝีปากอุ่น ลมหายใจของบุรุษสะกดให้ปรวีร์คล้อยตาม และ... อืม... จูบเก่งชะมัด
“พี่วีร์... พูด... บอกผม”
จะให้บอกยังไง ช่วยหยุดจูบก่อนได้ไหมเล่า!


---
>_<
---
อืม... เบาได้เบา กวินทร์เอ๊ย
ผู้กองวีร์ ยิงปืนแม่นมากนะจ๊ะ อย่าลืม!!
ฝากผลงานด้วยนะ ขอบคุณค่ะ