เกมกระดังงา

“ฉันรักนายนะ”
“ผมก็รักคุณคีครับ” ชนนหันกลับมาบอกแล้วดึงหล่อนมากอดแนบแน่น
“ขอโทษสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างและขอบคุณที่ให้โอกาสผมแก้ตัวอีกครั้ง ผมไม่สัญญาว่าจะรักและดูแลคุณตลอดไปแต่ผมจะทำให้เห็นว่าผมรักคุณมากแค่ไหน รักที่เป็นคุณคีคนนี้ไม่ใช่รักเพราะคุณเป็นแม่ของลูกผม จริงๆ แล้วตั้งแต่วันนั้นใบหน้าคุณก็ติดอยู่ในหัวผมตลอดเวลา”
“จริงหรือ ทำไมละ” หล่อนอยากรู้
“เพราะคุณสวยไง สวยมากสวยไปทั้งตัวจนผมจำติดตา ถ้าคุณไม่เมาหลับผมก็อยากให้บริการจริงๆ”
“เอ๊ะ นายลักหลับฉันหรือเปล่า” คีติกาเอียงคอถาม
“หือ หรือคุณจำความรู้สึกคืนเข้าหอไม่ได้” ชนนจ้องสายตากรุ้มกริ่ม
“ขอบใจ”
“ขอบใจผมเรื่องอะไรครับ”
“ขอบใจที่ไม่ลักหลับ ขอบใจที่ทำให้ฉันจดจำคืนเข้าหอครั้งแรกในชีวิตได้นะสิ” คีติกาหลุบตาเพราะอายจนหน้าแดง ชนนรีบจูบแก้มหล่อนแรงๆ แล้วพูด
“ทำไมขี้เขินจังครับ คุณคีที่ไปฮันนีมูนกับผมไปไหนซะแล้ว คุณเดินแก้ผ้าในบ้าน ขึ้นขี่ผม..”
“พอแล้ว ลงไปกินข้าว ตาคอยอยู่นะ” หล่อนรีบปิดปากหยุดคำพูดชนนเอาไว้ ชนนดึงมือหล่อนมาจูบแล้วกระซิบถามให้จักจี้รูหู
“คืนนี้ขอคุณคีคนนั้นกลับมานะครับ ที่รัก”
คีติกานิ่งงันไปชั่วครู่ ก่อนทำเสียงอือออและพยักหน้าเบาๆ
“อือ”