หมื่นเล่ห์พันเสน่หา

“นอนกับฉันเถอะ มีอะไรกับฉันเถอะ ช่วยจัดการความรู้สึกบ้าบอนี้ให้ฉันที” คนตัวโตเดินตามหลังเข้ามา ดึงร่างเล็กมาปะทะกับอกกว้างแล้วเอ่ยอย่างหัวเสีย คำพูดของเขาทำเอาคนตัวเล็กเกือบสำลักน้ำ
เขากำลังขอร้องอะไรเธอกัน ? แบบนี้มันได้เหรอ
ขอให้เธอนอนด้วย ด้วยท่าทีอารมณ์เสียและหงุดหงิดแบบนี้น่ะเหรอ?
“อะ อาวินบ้าไปแล้วหรือไง” เธอเอ่ยถามเสียงสั่นแล้วขืนตัวออกจากอ้อมกอด แต่ทว่ากลับถูกมือหนาคว้าแขนเรียวตวัดกลับมาหาอีกครั้ง
“ฉันก็คิดว่าตัวเองบ้าจริง ๆ นั่นแหละ เพราะฉะนั้น หยุดความบ้าของฉันที นอนกับฉันทีป่าน” เอ่ยจบคนตัวโตก็ประจบจูบลงบนเรียวปากอิ่มอย่างรุนแรงจนร่างบอบบางไม่ทันตั้งตัว ร่างหนาดันร่างเล็กไปชิดผนัง เขาจูบเธออย่างหิวกระหาย มือหนาสัมผัสปัดป่ายไปทั่วเรือนร่างเล็ก ปากร้อนก็พรมจูบทั่วทั้งลำคอระหง ขบเม้มอย่างรุนแรง
“อ่า...อาวิน” คนตัวเล็กเผลอส่งเสียงครางเมื่อมือหนาสัมผัสทรวงอกอวบอิ่มของเธอ เขาบีบเคล้นอย่างหนักหน่วงก่อนจะปลดสายชุดเดรสของเธอลงจากหัวไหล่ ดึงรั้งชุดสวยลงไปต่ำจนเผยให้เห็นเนินเนื้ออวบอูมที่มีเพียงบราปีกนกปกปิดไว้เท่านั้น
“ทำไมฉันถึงมีปฏิกิริยากับเธอรุนแรงขนาดนี้” คนตัวโตบ่นพึมพำแล้วซุกไซ้ซอกคอขาวอีกครั้ง ขบเม้มทิ้งร่องรอยไว้จนแทบไม่มีที่ว่าง มือทั้งสองข้างก็ดึงบราเจ้าปัญหาที่ปกปิดสิ่งที่กระตุ้นอารมณ์เขาเอาไว้โยนทิ้งไปแบบไม่ดูทิศทาง