เหนือพยัคฆ์

"โมราห์"
รสินเรียกขานเสียงเศร้า ทำให้เสือสาวชะงัก ต้องหันกลับมาอย่างช้าๆ
"แม้เวลาจะผ่านไปนานเพียงใดท่านก็ไม่เคยตัดใจได้ ท่านจะกอดความทุกข์ไว้เพื่ออะไร บนโลกนี้ใช้ว่าจะมีสตรีเดียวคือข้า รสิน ท่านตัดใจจากข้าได้แล้ว ท่านเปรียบเสมือนพี่ชายข้า ข้าเองก็ไม่มีความสุขเช่นกันที่ทุกครั้งที่เจอท่าน ท่านมีแต่ความเศร้าโศกเช่นนี้"
โมราห์อัดอั้นจนถึงที่สุด รสินเปรียบเสมือนพี่ชายของนางแต่เขาต้องมาเป็นทุกข์ นานนับหลายปีที่นางไม่เคยเห็นรอยยิ้มและความสุขของเขา เขาปลี่ยนไปมากเหลือเกิน
"ข้าสงสารท่าน ข้าเห็นใจท่าน แต่ข้าไม่รู้จะทำอย่างไร ข้ารู้สึกผิดที่เป็นต้นเหตุให้ท่านเป็นทุกข์"
"เจ้าไม่ผิด ข้าผิดเอง ข้าผิดที่รักเจ้ามาก ข้าผิดที่ข้าอาจไม่ดีพอหรือไม่เป็นไปดั่งที่เจ้าต้องการ หากข้าเป็นใหญ่ ข้ามีอำนาจ เจ้าคงจะเลือกข้า!"
โมราห์ชะงัก น้ำตาไหลพรากด้วยความผิดหวังกับคำพูดที่ได้ยินได้ฟัง
"ข้าไม่ได้เลือกท่านเวทิศเพราะอำนาจ ข้ารักด้วยความบริสุทธิ์ใจ รักที่มีแต่ให้!!'
โมราห์ตวาดลั่นพลางจดจ้องอีกฝ่ายอย่างตำหนิ
"รสิน ข้ากับท่าน เราไม่ควรที่จะลืมว่าเราเป็นอะไรมาจากก้อนหินก้อนใด สิ่งหนึ่งที่เราควรจะมีคือการภักดีต่อผู้เป็นนาย ต่ออาณาเขต เคารพความเสียสละของนายที่เป็นใหญ่เพื่อใช้อำนาจคุ้มครองเรา คำพูดของท่านมันกำลังสื่อถึงรอยร้าวที่ท่านมีต่อท่านเวทิศซึ่งมันไม่ควร อย่าลืมผู้ที่มีคุณและเป็นลมหายใจของเรา!"
โมราห์กล่าวคาดโทษก่อนจะสะบัดร่างเดินออกไปอย่างกริ้วโกรธ รสินกำหมัดแน่นพลางตำหนิตนเองที่คิดกับผู้เป็นนายเช่นนั้น
สิ่งที่นางเอ่ยเป็นจริงทุกประการ
เขาเริ่มมีความหละหลวมในการภักดีต่อเวทิศผู้เป็นนาย...
เวทิศหงุดหงิดงุ่นง่านใจเมื่อเมียรักกลับมาไม่ทันใจ เขาเดินไปเดินมาพลางมองไปยังทางเข้าถ้ำก่อนจะพบร่างของนางมาถึงเป็นการสิ้นสุดการรอคอย
"ลำธารอยู่แค่นี้เหตุใดจึงไปนานนัก!"
"นี่ข้าก็รีบที่สุดแล้ว ท่านพี่อย่าเอาแต่โกรธสิเจ้าคะ"
โมราห์สวนออกไปอย่างลืมตัวเพราะหงุดหงิดกับการครั้นเนื้อครั้นตัวคล้ายไม่สบาย ก่อนนึกขึ้นได้จึงเงยหน้าขึ้นมองร่างสูงกว่า พบว่านางกำลังถูกจดจ้องอย่างคาดโทษ
"เดี๋ยวนี้กล้าต่อปากต่อคำ!!"
"ขออภัย ข้าเพียงเหนื่อยล้าก็เลย...ท่านพี่อภัยให้ข้านะเจ้าคะ"
โมราห์เข้าไปกอดแขน เวทิศไม่ชอบใจนัก แต่เห็นถึงความไม่ตั้งใจของนางก็อ่อนลง ยกแขนขึ้นโอบเอวนางเอาไว้
"เป็นเมียต้องไม่ขึ้นเสียงกับผัว มันดูไม่ให้เกียรติ เข้าใจหรือไม่"
เขาตำหนิราวกับนางเป็นเด็กในการปกครอง โมราห์คลี่ยิ้มอย่างขบขัน
"ข้าจะระวัง ท่านพี่ ข้าเหนื่อย ข้าอยากนอนพัก"
แล้วใบหน้าคมก็หุบยิ้มพลางแสดงความอ่อนล้า เวทิศคิดว่าเขาเอาแต่ใจ หักโหมย้ำรักกับนางมากเกินไปก็รู้สึกผิด
"นอนพักบนอกของข้า มาเถิด"