อ้อนรักมาเฟีย

‘ไรอัน รอสเบิร์ก’ ทายาทอดีตมาเฟียที่ทรงอิทธิพลของประเทศเยอรมนี ตกหลุมรัก ‘มลินดา บาโลเก็ธ’ เด็กสาวลูกครึ่งไทย-เยอรมัน ที่ปู่ของเขารับอุปการะ ทว่าในความรู้สึกของมลินดานั้น ไรอันคือพี่ชายที่เธอรักอย่างบริสุทธิ์ใจโดยไม่เคยคิดเป็นอื่น ชายหนุ่มจึงจำใจต้องอยู่ในสถานะที่ได้รับและพยายามไม่เปิดเผยความรู้สึกให้อีกฝ่ายได้รับรู้ แต่ยิ่งใกล้ชิดสนิทสนม ไรอันก็ยิ่งต้องใช้ความพยายามอย่างหนักเพื่อควบคุมความรุ่มร้อนภายในกาย เขาไม่อยากเผลอทำให้หญิงสาวผู้เป็นดั่งดวงใจต้องแปดเปื้อนราคี แต่ก็ไม่รู้ว่าจะเก็บกักมันต่อไปได้นานอีกเท่าไหร่ เพราะนับวันมลินดาก็ยิ่งงดงามเย้ายวนมากขึ้นเรื่อยๆ จนเขาอยากฉีกทึ้งคำว่า ‘พี่น้อง’ ทิ้งไปซะ แล้วมอบสถานะใหม่ให้กับเธอ……

................................
“ถ้าหยิก พี่จะกอด!”
นิ้วเรียวที่เตรียมหยิกบนแผ่นหลังกว้างต้องชะงัก ตกใจกับเสียงปราม แต่ไม่ถึงกับกลัวเพราะคิดว่าคนขู่คงไม่กล้าทำอย่างที่พูดในสถานที่สาธารณะซึ่งมากไปด้วยผู้คนเช่นนี้หรอก เรียวปากสวยจึงแสยะยิ้มก่อนจะจัดการบิดเนื้อนุ่มมืออย่างไม่ออมแรง
และมลินดาก็ได้รู้ทันทีว่าตัวเองคิดผิดไปถนัด เพราะหลังจากที่เธอหยิกแผ่นหลังนั่น ริมฝีปากซึ่งกำลังแสยะยิ้มก็ต้องเปลี่ยนเป็นอ้าปากกว้างด้วยความตกใจ เนื่องจากลำแขนแกร่งทั้งสองข้างตวัดกอดรัดร่างบางของเธอให้แนบชิดกายแกร่ง ใบหน้างามเกือบกระแทกเข้ากับแผ่นอกกว้าง ทว่ายังดีที่ยกมือยันอกแกร่งเอาไว้ได้ทัน ไม่เช่นนั้นคงได้เจ็บตัวเพิ่ม
“พี่สิงโต!”
“กล้าท้าพี่ก็กล้าทำ อย่าคิดจะลองดีสิ ด้าก็รู้ว่าพี่เป็นคนจริง”
‘คนจริง’ ยิ้มพราย นอกจากจะกอดจริงแบบแนบแน่นแล้ว ไรอันยังโน้มใบหน้าหมายจะฝังปลายจมูกลงบนแก้มนุ่มเพื่อเย้าแย่ แต่คนใจกล้าท้าทายกลับเบือนหน้าหลบ ส่งผลให้ซอกคอขาวกลายเป็นพื้นที่รองรับปลายจมูกโด่งไปโดยปริยาย
“พี่สิงโต! คนมองกันใหญ่แล้ว!”
“ถ้าหลังพี่เป็นแผลขึ้นมาจะทำยังไง”
“ก็ช่างสิ หลังใครหลังมัน” เด็กสาวตอบอย่างมาดมั่น
“พูดแบบนี้อยากโดนอีกใช่ไหม”
“อื้อ…” มลินดาดึงหน้าหลบแทนไม่ทัน เมื่อใบหน้าคมเคลื่อนเข้ามาใกล้อย่างรวดเร็วจนหายใจรดแก้ม
“ให้พูดใหม่อีกที ถ้าหลังพี่เป็นแผลน้องด้าจะทำยังไงให้พี่ครับ”
“แล้วจะให้ทำอะไรล่ะ”
“ทำยังไงก็ได้ให้พี่หายเจ็บ จะช่วยทำแผล หรือจะจูบปลอบใจก็ไม่ว่ากัน พี่ให้สิทธิ์ด้าเต็มที่เลย”
คนได้รับสิทธิพิเศษอย่างเต็มที่ถึงกับเบ้หน้า ไอ้ที่ให้ช่วยทำแผลเธอยังพอเข้าใจอยู่หรอก แต่ไอ้ข้อที่บอกว่าจูบนี่สิ เกี่ยวอะไรกับแผล แล้วทำไมเธอจะต้องจูบเพื่อปลอบใจเขาด้วยล่ะ
“ที่เงียบนี่คือจะจูบปลอบใจพี่ใช่ไหม”
“บ้าน่ะสิ เดี๋ยวทำแผลให้ก็ได้ เล็บจิกคงมีแค่รอยถลอกเท่านั้นแหละ ปล่อยได้แล้ว!”
“เมื่อครู่นี้ขอร้องหรือว่าสั่ง”
“พี่สิงโต!” มลินดารู้ว่าตัวเองกำลังโดนแกล้ง เพราะเห็นใบหน้าคมยิ้มยียวน เสียงหวานจึงโพล่งดังด้วยความขัดใจ มือเรียวซึ่งดันอกแกร่งเตรียมจะใช้เล็บคมหยิกอีกรอบ แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเสียงเข้มขู่
“อ๊ะๆ ถ้าหยิกพี่อีกที คราวนี้มันจะไม่ใช่กอดแล้วนะ แต่จะเปลี่ยนเป็นจูบแทน!”
“พี่บ้า! ก็ปล่อยสักทีสิ”
“พูดจาไม่น่าปล่อยเลย”
“…..”
“ลองอ้อนดูสิ เผื่อว่าพี่จะใจอ่อน”
“พี่สิงโตขา ปล่อยด้าเถอะนะคะ นะคะพี่สิงโต ด้าขอร้อง”
ไรอันยิ้มอย่างผู้มีชัย มองใบหน้างอง่ำที่เปลี่ยนไปปั้นหน้าเศร้าเพื่อเรียกความสงสารนั้นอย่างพอใจ……..
....................................