แมวเหมียวของท่านอ๋อง

หูยวี่ผิงเป็นคุณหนูตระกูลพ่อค้า แต่เพราะมารดาเป็นเพียงสาวใช้ความเป็นอยู่ของนางจึงลำบากอย่างยิ่ง นึกไม่ถึงเมื่อเกิดอุบัติเหตุจมน้ำวิญญาณกลับไปอยู่ในร่างแมว
โชคดีอยู่มากที่อาหารจวนสกุลเหลียงนั้นอร่อยยิ่งนัก เพราะตอนอยู่ในร่างมนุษย์มีชีวิตที่ลำบาก พอมาอยู่ในร่างแมวได้รับการดูแลอย่างดีนางจึงกินอย่างมีความสุขจนกลายเป็นแมวอ้วน แต่ก็คงจะดีกว่านี้ถ้านางไม่ต้องกลายเป็นเตาอุ่นให้ท่านอ๋องกอดทุกค่ำคืน
........................
“ทำตัวไม่เหมือนแมวมากขึ้นทุกวัน”
“แง๊ว” นางไม่เหมือนแมวยังไงอะ ถึงรู้ว่าเขาฟังที่นางเถียงไม่ออก นางก็ยังอยากจะเถียง
“คิดหนีมาเที่ยวหอคณิกา เจ้าเป็นแมวตัวเมียหรือตัวผู้กันแน่”
“แง๊ว” ก็ตัวเมียน่ะสิ
แต่ถึงจะเป็นแมวตัวผู้ก็ไม่มีแมวที่ไหนมาเที่ยวหอคณิกาหรอกเว้นเสียแต่พวกมนุษย์บุรุษที่น่าชังอย่างพวกเขา
ถึงจะเห็นสายตาล้อเลียนหมายจะพูดหยอกนางเล่นของท่านอ๋องนางก็ยังไม่ชอบใจสายตานั้น
“แง๊ว แง๊ว” ทีท่านยังมาเที่ยวเล่นได้ ทำไมแมวจะมาไม่ได้
“เถียงเก่งนะ คิดว่าข้าฟังเจ้าพูดออกหรือไง” เขาหยุดพูดและทำสัญญาณให้นางเงียบด้วย ทำราวกับแมวจะเข้าใจเขางั้นแหละ
สักพักห้องข้างๆ ก็มีเสียงชายหญิงหยอกล้อกัน นางเพิ่งรู้ว่าท่านอ๋องเลือกห้องนี้และนั่งในมุมนี้เพื่อทำภารกิจสำคัญ อาจเป็นการสืบข่าวหรืออะไรสักอย่าง
เสียงคนข้างห้องนั้นเป็นเสียงที่ชายหญิงกำลังโรมรันกันด้วยอารมณ์ราคะ ในร่างมนุษย์เดิมนั้นนางเป็นสตรีที่ยังไม่ออกเรือน แต่ใช่ว่าจะไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับตำราลับๆ ที่ถูกเขียนขึ้นซึ่งเป็นเรื่องบนเตียงระหว่างชายหญิง
นางเคยได้ยินมาบ้างและไม่คิดว่าจะได้มาประจักษ์กับเสียงอันเร่าร้อนในยามนี้
ในยามที่...นางนั่งอยู่บนตักบุุรุษ
ถึงนางจะอยู่ในร่างแมวก็ตาม
ไม่น่าเลย
นางไม่น่าออกมาตามหาน้องชายที่นี่เลยจริงๆ