ซีรี่ย์รักชุด เสน่หา มนต์ซาตาน

ขบวนส่งตัวสาวพรหมจรรย์ ถูกจัดอย่างเอิกเกริก ผู้คนต่างร้องรำทำเพลงกันอย่างครึกครื้น ไม่มีใคร ที่มีใบหน้าเศร้าสลดแม้แต่พ่อกับแม่ของสาวน้อยหน้าหวาน รูปร่างแบบบางดูพลิ้วไหวเปราะบาง เธองดงาม เย้ายวนและดูบริสุทธิ์สะอาด ราวหยาดน้ำค้างที่พร่างพรมลงบนยอดหญ้า ด้วยวัยเพียงสิบแปด
ที่ถูกจับมาแต่งตัวอย่างสวยงามกว่าปกติด้วยเสื้อผ้าแพรพรรณอย่างประณีต นั่งอยู่บนเสรี่ยงถูกยกขึ้นแบกแห่วนไปรอบหมู่บ้านก่อนจะถูกนำตัวไปยังหุบเขาแห่งหนึ่ง
อนันตญา เป็นลูกสาวคนสุดท้องของหัวหน้าหมู่บ้านที่ยังนับถือผีและสิ่งที่ไม่สามารถจะมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า พวกเขายังต้องนำเครื่องเซ่นสังเวยมาเพื่อบูชายัญในสถานที่เหล่านี้ทุกปี
และปีนี้ก็ถึงคิวของเธอ สาวน้อยนามว่าอนันตญา เพราะบรรดาหญิงสาวในหมู่บ้านต่างรีบพากันมีครอบครัวหรือไม่ก็แยกย้ายหนีออกจากหมู่บ้านนี้กันหมด เพื่อที่จะได้ไม่ต้องถูกนำตัวไปบูชายัญ
แต่อนันตญาไม่ได้อาศัยอยู่ที่หมู่บ้าน เธอไปเรียนหนังสือในเมืองใหญ่ กลับมาเยี่ยมเยียนพ่อแม่ก็เป็นจังหวะที่และเวลาอันสมควรพอดิบพอดี
“แม่..! .”
อนันตญา หันไปมองหน้ามารดาพร้อมกับร้องเรียกด้วยเสียงที่ไพเราะเบา ๆ ซึ่งมารดารำอยู่หน้าขบวนด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใส ไม่ได้มีความวิตกกังวลแม้แต่น้อย
“อนันตญา..น้องจะร้องเรียกแม่ทำไมหรือ..”
“น้องกลัวถูกบูชายัญ ..ไม่ใช่สิ ต้องเรียกว่าการเซ่นสังเวยให้กับภูตผีบ้า ๆ คนบ้าทั้งหลายที่อาศัยอยู่หลังเขาแห่งนั้น ทำตัวเหมือนเทพเจ้า แต่บ้ากาม ชอบสาวบริสุทธิ์..”
“หยุดนะ..อนันตญา เธอกำลังจะทำให้พวกเราตายกันทั้งหมู่บ้าน อย่าพูดอะไรแบบนี้ออกมาอีกนะมันไม่เป็นมงคล..จำเอาไว้..”
พี่สาวคนหนึ่งดุเธอเบา ๆ ก่อนจะรีบเดินหนีออกไปทางด้านหลังของขบวนแห่ ปล่อยให้เธอได้แต่เหลียวมองดูผู้คนในหมู่บ้านของเธออยู่เพียงลำพังบนเสรี่ยง..
หลังจากนั้นไม่นานนักขบวนแห่งที่ยาวเหยียดก็มาถึงบริเวณหุบเขาที่เงียบสงัด แต่ว่าร่มรื่นจนดูครึ้ม เงียบสงบและเย็นจนสะท้าน มันมากกว่าความเหน็บหนาวที่เคยได้รับ
เธอเดาไม่ออกและไม่เข้าใจว่า ทำไมสถานที่นี้ถึงได้หนาวเย็นมากมายขนาดนี้ ทั้ง ๆ ที่อยู่ในช่วงฤดูร้อน มิหน้าคนในหมู่บ้านถึงสวมใส่เสื้อผ้าอย่างหนา เมื่อทุกคนหยุด แดดที่แผดกล้าค่อย ๆ ลดน้อยลง
เมฆก้อนมหึมาเคลื่อนคล้อยมาบดบังแสงจากดวงอาทิตย์ไว้จนมืดมิด บริเวณนั้นดูราวกับเป็นเวลากลางคืนที่ดึกสงัด ...คนในหมู่บ้านจุดคบไฟให้สว่างขึ้นในบัดดล หลังจากนั้นก็เดินหน้าต่อไป ลึกเข้าไปในหุบเขา
เธอได้กลิ่นหอมของมวลดอกไม้ แต่ไม่รู้ว่าเป็นดอกไม้ชนิดใด มันหอมมาก หอมอย่างน่าพิศวง และจากนั้นอีกไม่นานนักเมื่อความหนาวเริ่มเพิ่มเป็นเท่าทวี เหมือนมีหยาดน้ำที่พร่างพรมลงมา ไฟที่สว่างก็พลันดับวูบลง!
เสียงเพลงที่บรรเลงและขับขานก็เงียบสงบลงอย่างรวดเร็ว คนหามเสรี่ยงรีบวางเธอลงกับพื้น หลังจากนั้นทุกอย่างก็สงัด สงบ
“แม่..แม่จ๋า..พ่อ พ่อ..”
อนันตญาร้องเรียกพ่อกับแม่ของเธอก่อนจะก้าวเท้าที่เปล่าเปลือยลงสู่พื้นดินที่เย็นเชียบ เธอรู้สึกถึงความหนาวที่แล่นปราดเข้าถึงขั้วหัวใจจนต้องห่อตัวกอดอกพลาง
ยกมือลูบแขนของตัวเองไปมา ก่อนจะรีบก้าวกลับขึ้นไปนั่งบนเสรี่ยงตามเดิม
แล้วพยายามเพ่งสายตาเพื่อจะกวาดตามองหาร่างของพ่อ แม่และญาติพี่น้องทุกคนที่มาด้วยกันกับเธอ..ทันใดนั้นเอง!ร่างบางระหงของเธอก็ถูกดึงลงจากเสรี่ยง ในจังหวะนั้นเธอได้กลิ่น