Just Married วิวาห์ลวงบ่วงดวงใจ

ก็แค่แต่งงาน...จะยากสักแค่ไหนกันเชียว
เมื่อลาภิณกับจารีย์สองเพื่อนสนิทที่มีหัวใจตรงกัน
แต่ต่างก็เก็บงำเอาไว้ต้องมาแต่งงานและใช้ชีวิตคู่ร่วมกัน
พวกเขาจึงได้สัมผัสทั้งความหวาน ความขม ของชีวิตคู่
แล้วทั้งสองก็ได้รู้ซึ้งว่า....วิวาห์ลวงในครั้งนี้ ไม่ง่ายอย่างที่คิด!

__________________________________________________

“อะไรนะ..แต่งงาน!!”

หญิงสาวร่างเล็กตะโกนขึ้นเสียงดัง ใบหน้ากลมใสล้อมกรอบด้วยเส้นผมดำขลับ ผละออกจากคนที่เพิ่งกระซิบอะไรบางอย่างที่น่าตกใจที่สุดในโลกให้เธอฟัง ดวงตากลมโตมีกระแสแห่งความตื่นตระหนกปะปนอยู่

“เบา ๆ สิจ๋า คนหันมามองกันทั้งร้านแล้ว นี่ร้านกาแฟหน้าโรงพยาบาลต่อนะ” นายแพทย์ลาภิณศัลยแพทย์หนุ่มประจำโรงพยาบาลเอ็ดเพื่อนสาวคนสนิทเบา ๆ

“ก็ต่อพูดอะไรออกมารู้ตัวบ้างหรือเปล่า ไข้ขึ้นหรือไง” มือเล็กทาบลงบนหน้าผากคนตรงหน้าทันทีอย่างสนิทสนม
“ตัวก็ไม่ร้อน นึกว่าไข้ขึ้นจนประสาทกลับไปแล้ว” สาวร่างเล็กพึมพำด้วยอาการที่คล้ายยังไม่หายตกใจ

“ต่อหมายความตามนั้นจริง ๆ” ลาภิณพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังไม่ติดเล่นเหมือนทุกที
“จะบ้าเหรอ...จ๋าจะไปแต่งงานกับต่อได้ยังไงเราเป็นเพื่อนสนิทกันนะ” สาวร่างเล็กแหวใส่เพื่อน

“ก็เพราะเป็นเพื่อนสนิทน่ะสิ ถึงต้องช่วย” คุณหมอหนุ่มคว้ามือของเพื่อนสาวมากุมไว้ไม่สนใจเพื่อนที่พยายามจะดึงออก

“จ๋าคนเดียวเท่านั้นที่จะช่วยต่อได้ ฟังนะอาม่าป่วยเป็นโรคหัวใจ” ลาภิณพูดเสียงเครียด


-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

เธอไม่น่ายอมตกลงแต่งงานปลอม ๆ กับเพื่อนสนิท เพื่อนที่เป็นเหมือนครอบครัว เป็นพี่ชาย เป็นน้องชาย และเป็นเหมือนลมหายใจสำหรับเธอ

ไม่น่าเลย...ไม่น่าเลยจริง ๆ
ก่อนนี้จารีย์ขีดเส้นแบ่งระหว่างความเป็นเพื่อนและความรักชัดเจนเสมอ เธออยากรักลาภิณแบบเพื่อน อยากมีเขาอยู่ในชีวิตตลอดไป ไม่อยากคาดหวัง ไม่อยากหึงหวง อยากแต่จะมอบความรักและปรารถนาดีให้กับเขาอย่างที่เพื่อนคนหนึ่งพึงกระทำตลอดไปเพียงเท่านั้น แต่ตอนนี้เธอทำไม่ได้อีกแล้ว




“จริง ๆ เราเป็นเพื่อนกันก็ดีที่สุดแล้วเนอะ จ๋าไม่ชอบตัวเองตอนนั้นเลย ทั้งจู้จี้จุกจิก งี่เง่าน่ารำคาญ ทำตัวเป็นเมียขี้บ่นไม่แปลกหรอกที่ต่อจะเบื่อ”

“จ๋า” เสียงของเขาคล้ายคนใกล้จะหมดแรง “ต่อขอโทษ ต่อรู้ความจริงทุกอย่างหมดแล้ว ยกโทษให้ต่อได้มั้ย”

“จ๋ายังไม่รู้เลยว่าต่อผิดอะไร เราแต่งงานกันหลอก ๆ ครบหนึ่งปีก็เลิกกันตามสัญญา การที่ต่อจะมีคนรักมันก็ดีกับต่อเสียอีกที่จะได้มีคนรักคนเข้าใจและทำงานในสายงานเดียวกัน แล้วต่อไปรู้ความจริงอะไรมา” จารีย์พยายามพูดเรียบ ๆ อย่างเป็นปกติที่สุด

ลาภิณยิ่งปวดใจ ก่อนนี้เขาต่างหากที่เป็นคนที่หนีปัญหาและมองเห็นแต่ตัวเอง พอได้รับรู้ถึงความรู้สึกนั้นบ้างเขาก็ยิ่งสงสารจารีย์ที่เคยทำร้ายความรู้สึกเธอไปมากมาย


“จ๋า...ต่อรักและคิดถึงจ๋าที่สุดเลยนะ” ลาภิณพูดเบา ๆ ที่หน้าประตูห้อง แต่จารีย์ที่อยู่อีกด้านหนึ่งของประตูกลับได้ยินทุกคำอย่างชัดเจน

ลาภิณและจารีย์อยู่คนละด้านของประตู แม้จะมองไม่เห็นหน้ากัน แต่หัวใจของทั้งสองนั้นกลับร้าวรานไม่ต่างกัน