ลูกมาเฟีย เมียนักเลง

"ไม่กลัวตายเลยว่างั้น"

"มึงไม่กล้าฆ่ากูหรอก เพราะมีแค่กู ที่รู้เรื่องทุกอย่าง ถ้ากูตาย มึงก็จะไม่รู้อะไรเลย จริงไหม"

มันหันมาพูดกับผม ด้วยท่าทางของคนที่เหนือกว่า ก็จริงของมันนะครับ เพราะมีแค่มัน ที่รู้เรื่องทุกอย่างจริงๆ

"อ๋อ คิดแบบนี้นี่เองสินะ แต่มึงรู้ไหม เพราะกูเป็นเด็ก ความอดทนกูต่ำมาก ถ้ามึงยังปากแข็ง ชีวิตมึง อาจจะอยู่ไม่ถึงพรุ่งนี้"

ปัง!!

"โอ้ย!! "

ผมพูด พร้อมกับเล็งปลายกระบอกปืนไปที่ขามันหนึ่งนัด

"นี่ สำหรับความปากดีของมึง กูแค่เตือน ตกลงว่าไง กูไม่มีเวลารอมึงขนาดนั้น อย่าให้กูหมดความอดทนไปมากกว่านี้"

"ก็กูบอกแล้วไง ว่ากูไม่กลัวมึง ไอ้เด็กเมื่อวานซืน" มันยังคงไม่ยอมพูดอะไรเหมือนเดิม

ปัง! ปัง! ปัง!

ผมลุกขึ้นยืน แล้วเล็งปืนไปที่ศรีษะมันสามนัด แล้วยื่นปืนกระบอกนั้น ให้การ์ดเอาไปเก็บเพราะคงไม่จำเป็นต้องใช้แล้ว

"เก็บคำตอบของมึง ไปบอกยมบาลในนรกแล้วกันนะ เพราะกูก็ไม่อยากรู้อะไรจากมึงแล้วเหมือนกัน จัดการให้เรียบร้อยด้วย"

"ครับ นายน้อย"