ด้วยแค้นแด่...เธอ

“นายคิดอะไรอยู่กันแน่... นายมีคนรัก แต่มาแต่งงานกับพี่สาวฉัน แล้วยังจะจดทะเบียนกับฉันอีกทำไม”
คิดเหรอ?
เขาไม่ได้คิดอะไรเลยด้วยซ้ำ!
ตัวเขาเองก็ยังสงสัยว่าตั้งแต่เมื่อไร... ที่เขาอยู่ห่างจากเธอไม่ได้ และไม่ยอมเสียเธอไปด้วย
ทุกครั้งที่ณิชนิชาพูดว่าจะหนีไปจากเขา ใจเขาก็ปวดจนทนไม่ได้ เกิดความร้อนรนต้องทำทุกวิธีเหนี่ยวรั้งตัวเธอให้ได้ เขาจึงจับเธอล่ามโซ่เอาไว้ ต่อให้เธอจะโกรธจะเกลียดเขาเข้ากระดูกดำ เขาก็จะทำ หากมันช่วยทำให้ณิชนิชาอยู่ข้างกายเขาต่อไป...
แม้แต่การ ‘ผูกมัด’ เธอเอาไว้ด้วย ‘ทะเบียนสมรส’ เขาก็ยังไม่ลังเลเลย
“เพราะฉันชอบนอนกับเธอ”
เมศวรหลุบตาไม่ยอมมองเธอ รู้ดีว่าคำตอบนี้จะทำให้ณิชนิชาเจ็บปวด แต่เขาก็ยังจะพูด จะหาว่าเขาใจดำอำมหิตก็ได้ ถึงเขาจะชอบเธอมากแค่ไหน แต่ไม่มีวันมากไปกว่าดาหวันแน่นอน อย่างไรเขาต้องให้ความสำคัญกับคนรักมาก่อน
คนที่เขาควรจะเชิดหน้าชูตาคือ... ดาหวัน
ส่วนณิชนิชา... หลังจากเขานอนกับเธอจนพอใจแล้ว ความรู้สึกหลงใหลคลั่งไคล้ก็คงจะค่อยๆ จืดจางไปเอง ความสัมพันธ์ทางกายยิ่งไม่ต้องพูดถึง เพลย์บอยอย่างเขาไม่เคยนอนกับผู้หญิงคนไหนนานเกินเดือน ณิชนิชาเองก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น อีกหน่อยเขาก็คงเบื่อที่จะเล่นกับเธอ
เขาก็เล่นสนุกแบบนี้ตลอดไม่ใช่หรือ?
เห็นผู้หญิงทุกคนเป็นของเล่นชั่วคราว นอกจากดาหวันแล้วเขาจะไม่รักใครอีก ต่อให้ณิชนิชามีทะเบียนสมรสแล้วอย่างไรล่ะ...
มันไม่มีความหมายเลยสักนิด เพราะคนที่คุมเกมนี้คือ ‘เขา’ ไม่ใช่เธอ!
ถึงเวลานั้นเขาจะทำตามสัญญา ปล่อยเธอไปอย่างที่ต้องการ ถือเป็นความปรานีสุดท้ายที่เขาจะมอบให้เธอ...