คลั่งรัก LOVEAHOLIC

ยินดีต้อนรับสู่เรื่องราวความรักอันร้อนแรงของสองคู่พี่น้อง เนื้อเรื่องเน้นความฟิน หื่น น่ารัก และคลั่งรักจัดหนัก มีฉากอีโรติกร้อนแรง และจบแบบสุขนิยมสไตล์ผู้เขียนอีกเช่นเคยค่ะ อ่านแล้วจะรักพวกเขาทั้งสองคู่
ขอเชิญมาร่วมคลั่งรักไปด้วยกันค่ะ

คู่น้อง บัวชมพู กับ เพลิง
ชายร่างใหญ่ที่เพิ่งชนฉัน ก้มลงหยิบหนังสือขึ้นมา
เขาชนฉันแล้วยังไม่ขอโทษสักคำ แถมยังเปิดหนังสือของฉันพลิกไปพลิกมาอย่างถือวิสาสะ
ตอนนี้เขาละสายตาจากหนังสือเล่มนั้น แล้วมาจับจ้องอยู่ตรงใบหน้าของฉันแทน ฉันเองก็จ้องเขากลับ เราทั้งคู่จ้องหน้ากันเหมือนกำลังโดนสะกด ฉันละสายตาไปจากเขาไม่ได้ ทำยังไงดี..
“นิยายรักน้ำเน่าที่เธอชอบอ่าน มันก็แค่เรื่องเพ้อฝัน” เสียงก้องกังวานดังขึ้นมา ในขณะที่เรายังคงสบตากันอยู่
“มันไม่ใช่เรื่องเพ้อฝันหรอก มันคือเรื่องหลอกลวงต่างหาก เพราะผู้ชายดีๆมันมีแค่ในนิยายไงล่ะ!”
เสียงเล็กๆของฉันตอบกลับเขาไป ฉันเองก็ยังไม่ยอมละสายตาไปจากเขาเช่นเดียวกัน
ฉันมองเห็นภาพใบหน้าคมคายกำลังยกยิ้มเจ้าเล่ห์อย่างชัดเจน ก่อนภาพตรงหน้าจะเลือนลาง เพราะเขาถอดแว่นตาของฉันออก!

“เอาแว่นตาของฉันคืนมาเดี๋ยวนี้นะ”
แทนที่เขาจะยื่นแว่นตาให้ฉัน เขากลับรังแก้มเนียนใสของฉันไว้ แล้วยื่นหน้ามาใกล้ๆ จนฉันสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ จากนั้นริมฝีปากเนียนนุ่มของฉันก็ถูกริมฝีปากได้รูปของเขาประกบจูบเข้าอย่างจัง
“อื้อ” จูบแบบนี้คงเรียกว่ารสจูบที่เร่าร้อนสินะ..
เรียวลิ้นร้ายที่กำลังรุกล้ำเข้ามาในโพรงปากแล้วตวัดพันรัดกับลิ้นของฉัน มันกำลังทำให้ร่างกายของฉันอ่อนระทวย
พอฉันตั้งสติได้ มือเล็กๆก็ผลักให้ร่างใหญ่ถอยออกไป แต่ไม่รู้ว่าเรี่ยวแรงของฉันมันหายไปไหนหมด ไม่ว่าจะพยายามผลักสักแค่ไหน ร่างกายของฉันก็ไม่ยอมหลุดพ้นจากพันธนาการอันเร่าร้อนของเขาได้สักที
จนกระทั่งเขาเป็นฝ่ายถอนริมฝีปากออก ปล่อยฉันให้เป็นอิสระนั่นแหละ..
เผียะ!!
นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันใช้กำลัง ตบหน้าผู้ชาย
“นะ นายเป็นใคร กล้าดียังไง ถึงมา...”
“จูบเธอ”
เสียงกวนๆพูดแทรกขึ้นมาเสียก่อน
ตอนนี้หน้าของฉันร้อนผ่าว ถึงแม้ว่าจะมองเห็นหน้าของเขาไม่ชัด เพราะแว่นตายังอยู่ในมือของเขา แต่ยิ้มกวนๆที่ฉันเห็นอย่างเลือนลางอยู่ตรงหน้ามันกำลังทำให้ฉันประสาทเสีย
มือใหญ่สวมแว่นคืนให้ฉัน คราวนี้ฉันเห็นหน้าหล่อๆของเขาอย่างชัดเจน ยิ่งจ้องก็ยิ่งทำให้ใจเต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะ
บ้า! ต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ


คู่พี่

รุ้งรดา กับ เมฆ

โครม!
“โอ๊ย”

ฉันทั้งเจ็บทั้งตกใจเมื่อร่างเล็กๆของฉัน ไปปะทะเข้ากับร่างแกร่งของใครคนหนึ่งเข้าอย่างจัง

ฉันเงยขึ้นไปมองหน้าเขา แว่นเปียกๆทำให้ฉันเห็นใบหน้าของคนตัวโตที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้าไม่ชัด ร่างแกร่งของเขาเซล้มมาบนตัวฉัน โชคดีที่เรียวแขนทั้งสองข้างของฉันโอบกอดเขาไว้ได้ทัน ไม่อย่างนั้นเราอาจจะพากันล้มลงไปทั้งคู่
แต่หนังสือ! หนังสือตกพื้น เปียกหมดเลย
มือของฉันพยายามผลักร่างใหญ่ของเขาออกจากตัว

นี่มัน เลือด!!
ฉันก้มลงดูเลือดที่ติดอยู่บนฝ่ามือของตัวเอง ก่อนจะโดนน้ำฝนชะล้างออกไป
“คุณเป็นอะไรหรือเปล่า”
ฉันถามขึ้นอย่างตกใจ ในขณะที่ตากำลังสำรวจหาบาดแผลตามร่างกายเขา
“ฉันเรียกรถพยาบาลให้ดีกว่านะคุณ”
“ห้ามเรียกรถพยาบาล” เสียงดุดันคัดค้านขึ้นมาทันที
“ไม่ไปโรงพยาบาลได้ยังไง คุณต้องทำแผลนะ”
“ผมไปโรงพยาบาลตอนนี้ไม่ได้”
“ทำไมล่ะ” ฉันถามเสียงสูง ในขณะที่มือล้วงเอาผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าสะพายออกมากดห้ามเลือดที่แผลตรงแผ่นหลังไว้ให้เขา
“ไปโรงพยาบาลตอนนี้ต้องวุ่นวายแน่ๆ บ้านเธออยู่แถวนี้หรือเปล่า”
เขากัดฟันกลั้นความเจ็บปวดตอบคำถามของฉันด้วยน้ำเสียงแหบพร่า แล้วเป็นฝ่ายถามคำถามฉันต่อ
“อือ อยู่ใกล้ๆนี่เอง”
ฉันวิ่งกำลังจะถึงบ้านอยู่แล้วเชียว แต่ดันชนกับเขาเข้าเสียก่อน ฉันอยากดูแผลของเขาให้ชัดๆ เพราะว่าเลือดออกเยอะมาก
“นี่คุณไปโดนอะไรมาถามจริง”
“โดนฟัน”
“หา!!”
ฉันอุทานขึ้นมาอย่างตกใจ หรือเขาจะเป็นพวกนักศึกษาช่างกลที่แม่บอก
“ไม่เป็นไรหรอกน่า โดนที่หลัง ไกลหัวใจ”
ยังมีหน้ามาพูดเล่นอีก ฉันถลกเสื้อขึ้นเพื่อดูแผลให้เขา เห็นรอยสักที่แผ่นหลังของเขา รอยสักรูปนกอินทรีย์กำลังสยายปีก ทั้งสง่า สวยงามและดุดัน เขาต้องเป็นนักศึกษาวิทยาลัยช่างกลข้างๆมหาวิทยาลัยของฉันแน่ๆ
เอายังไงดี!
“คุณต้องทำแผลนะ”
ฉันยังยืนกราน แผลแบบนี้ต้องเย็บโดยด่วน
“งั้นก็รีบพาผมไปทำแผลสิ ที่บ้านของคุณน่ะ”
“ดะ..เดี๋ยว บ้านฉัน!?”