ลงทัณฑ์รักจอมเถื่อน

“นาย เข้ามาได้ยังไง” มือเรียวชี้หน้าอีกฝ่ายตัวสั่นเทา
“มันไม่สำคัญ สำคัญที่ว่าฉันเข้ามาทำไม” รวิกานต์กลืนน้ำลายเฮือกใหญ่หมุนตัวเพื่อจะหนีออกจากห้องตัวเอง แต่ไม่ทันได้ขยับด้วยซ้ำถูกทิศตะวันดึงทีเดียวเข้าไปอยู่ในอ้อมแขน
“นายอย่าบ้านะ”
“ฉันบอกเธอแล้ว เรียกฉันไอ้ตะวันหนึ่งครั้งแลกกับหนึ่งจูบ แต่ละจูบยาวนานสิบนาที”
“บ้า ทุเรศ ฉันจะร้องให้ทุกคนมาช่วย” หญิงสาวพยายามขืนตัวออกจากกายอีกฝ่าย แต่ทิศตะวันวันนี้ต่างจากหลายสิบปีก่อน ไม่มีทางที่เธอจะสู้แรงเขาได้
“ร้องทันก็ลองดูสิ”
“กรี๊ด”