สวัสดีครับ...รับหัวใจผมเพิ่มมั้ยครับ?

[โคอ่อนกินหญ้าแก่]
"ยิ้มอะไรครับ?" เปาทำหน้างงถามฉันที่เอาแต่มองหน้าน้องมันยิ้มๆ พร้อมกับที่น้องมันดันแก้วน้ำมาไว้ตรงหน้าฉัน
"เปล๊า~" จะให้บอกว่าเพราะน้องยิ้มแล้วโลกสดใสขึ้นมาเลยค่ะ มันก็ไม่ใช่เรื่องป้ะคะ? ไม่คิดว่าน้องจะกลัวฉันไปเลยเหรอ? -.,-
"-_- พี่พบ...มีใครเคยบอกพี่มั้ยครับว่าพี่เป็นคนโกหกไม่เนียน" ฉันชะงักนิ่งเมื่อได้ยินสิ่งที่เปาพูดออกมาตรงๆ -_-
เจ้าเด็กนี่... เป็นคนตรงๆ สินะ - -
"ก็...ไม่รู้สิ" ฉันยักไหล่ตอบน้องไปอย่างไม่ใส่ใจพอดีกับที่แม่ค้ายกก๋วยเตี๋ยวมาเสิร์ฟพอดีแต่ก็ยังมิวายส่งสายตาพร่างพราวระยิบระยับดาวล้านดวงให้เปาด้วยแต่เปาก็ไม่ได้สนใจอะไรนอกจากหันไปลากเครื่องปรุงมาวางไว้กลางโต๊ะ
"เสน่ห์แรงจริงๆ" ฉันอดที่จะแซวคนตรงหน้าไม่ได้เมื่อแม่ค้าคนนั้นกลับไปยืนหน้าหม้อเหมือนเดิมแต่ก็แอบมองเปาเป็นพักๆ เปาชะงักมือที่กำลังปรุงก่อนจะวางช้อนลงตามเดิมแล้วมองหน้าฉันนิ่งก่อน
"นั่นสิ"
"..."
"แล้วพี่ว่าผมมีเสน่ห์มั้ยล่ะครับ? :)" ไม่ว่าเปล่าน้องมันยังยื่นหน้าเข้ามาใกล้ฉันข้ามโต๊ะจนฉันต้องเอนหลังหลบใบหน้าเนียนใสกิ๊งของเปาด้วยหัวใจที่เต้นระรัว
ตึกตัก ตึกตัก...
รอยยิ้มที่ส่งมาจนตาแทบปิดทำเอาฉันไปต่อไม่ถูกเหมือนกัน ไม่คิดว่าการโดนเด็กเปิดอันติใส่แบบไม่ทันตั้งตัว...ใจมันจะเจ็บหนักได้ขนาดนี้... U.U
"อะแฮ่ม! กะ...กินๆ ไปเลย พูดมาก -//-" ฉันกระแอ่มไอดึงฟอร์มที่หลุดลอยไปให้กลับเข้าร่องเข้ารอยเหมือนเดิม
เดี๋ยวเด็กมันจะรู้ว่าฉันเสียอาการ...มันจะดูไม่งาม -.,-
"หึ" ฉันได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอจากเปาก่อนน้องมันจะเอนตัวกลับไปนั่งเหมือนเดิมพร้อมกับฉันที่แอบถอนหายใจเบาๆ อย่างโล่งอกโล่งใจ
ดีขึ้น...ทรมานใจกันน้อยลงได้ดี...U.U
..
..
"อายุสิบแปดหรือยัง?"
"ถามทำไมครับ?"
"เพื่อให้แน่ใจว่าไม่ได้...พรากผู้เยาว์"
- พบรัก (26) ธุรกิจส่วนตัว -
..
..
"ต่อให้ไม่ถึงสิบแปด..."
"..."
"ผมก็เต็มใจให้พี่พรากอยู่ดี"
- ซาลาเปา (20) นักศึกษา,พนักงานเซเว่น -