เล่ห์รัก ลวงใจ

ในวันที่หัวใจเขาเจ็บช้ำ แม้เธอจะเป็นรักแรกและรักเดียว แต่จะทำอย่างไรในเมื่อหัวใจของเขาบอกว่าไม่รักเธอ
...........................................................................................................................................................................
“เลิกยุ่งกับฉันสักทีได้ไหมคามินทร์ จะไปไหนก็ไป ไปให้ไกลๆ ฉันไม่อยากเห็นหน้านายอีก” คำพูดของเขาอาจจะหลอกเธอได้ แต่ภาพที่เธอเพิ่งเห็น น้ำเสียงที่เธอเพิ่งได้ยิน มันหลอกเธอไม่ได้อีกแล้ว

“ฟังคามน์ก่อน ธารากำลังเข้าใจผิด คามน์กับทิชาเราไม่…”

ชายหนุ่มยังไม่ทันอธิบายอะไรออกมา เธอก็แทบจะทนฟังเสียงของเขาไม่ได้ “พอสักทีได้ไหม ฉันไม่อยากฟัง”ธาราราปล่อยโฮออกมา น้ำเสียงยามวอนขอเขาเหนื่อยล้า เธอเหนื่อยแล้ว เหนื่อยที่จะต้องฟังเรื่องราวของเขา สองมือยกขึ้นปิดหู ส่ายหน้าอย่างไม่ต้องการได้ยินอะไร

“ธารา…”เขาทำอะไรไม่ถูก ได้แต่รวบตัวหญิงสาวเข้ามากอดไว้ในอ้อมแขน หัวใจของเขากระตุกวูบ เขาไม่เคยกลัวธารธารามากเท่านี้มาก่อน

“แต่คามน์มีเรื่องสำคัญ คามน์ขอร้อง ธาราฟังหน่อยเถอะนะ”คามินทร์ยื้อร่างบางเอาไว้ เสียงทุ้มห้าวอ่อนลงกับปฎิกิริยาของหญิงสาว ที่แสดงออกว่าไม่ต้องการฟังอะไรจากเขา

“อย่าพูดอีกเลย ฉันไม่อยากฟังเรื่องสำคัญของนาย เพราะมันไม่ได้มีความหมายและความสำคัญสำหรับฉัน เหมือนที่เรื่องสำคัญของฉันมันไม่ได้มีความหมายสำหรับนายเหมือนกัน”

เขาเข้าใจแล้ว เป็นเขาความผิดของเอง ภาพในวันนั้นไหลย้อนเข้ามาในความทรงจำอย่างรวดเร็ว ภาพที่ธารธาราขอร้องอ้อนวอนเขา เหมือนกับที่เขากำลังทำกับเธอ แต่วันนั้นเขากลับไม่ยอมฟังอะไรเลย ก็สมควรแล้วที่ธาราธาราจะไม่ให้อภัยเขา แต่เขาจะไม่มีทางยอมถอยเด็ดขาด

“คามน์ขอโทษ คามน์จะฟัง ธาราอยากพูดอะไรคามน์จะฟังทุกอย่าง แต่คามน์ขอร้องธาราฟังเรื่องที่คามน์จะพูดหน่อยเถอะนะ”

“นายก็ยังเห็นแก่ตัวไม่เคยเปลี่ยน นึกถึงแต่ตัวเอง”

คามินทร์เห็นน้ำตาจากผู้หญิงที่เขารักสุดหัวใจ มันทำให้เขารู้สึกเกลียดตัวเอง เขาทำให้เธอเจ็บปวด เสียใจ กับการกระทำโง่ๆ มาไม่รู้กี่ครั้ง เป็นครั้งแรกที่คำพูดทุกคำมันจุกอยู่ที่ลำคอ เขาสัมผัสได้ถึงความเปลี่ยนแปลง ยิ่งเห็นท่าทีเฉยชาของหญิงสาวหัวใจของเขายิ่งหวาดกลัว กลัวไปหมดทุกอย่าง

“ธารา…”

“ฉันไม่มีอะไรจะพูดหรือบอกกับนายอีก หมดเวลาที่นายจะฟังมันแล้ว พอเถอะนะคามน์ให้ทุกอย่างมันจบแค่นี้ ฉันเหนื่อย ปล่อยฉันไปเถอะนะ”ธารธารามองหน้าชายหนุ่มร้องขอเขาทั้งน้ำตา เธอยืนอยู่ข้างๆ เขาต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว“ขอร้องล่ะช่วยไปจากชีวิตฉันสักที กลับไปอยู่กับครอบครัวของนาย กลับไปอยู่กับคนที่นายรัก อย่ามายุ่งกับฉันอีกเลย ฉันจะลืมทุกสิ่งทุกอย่าง ฉัน….จะลืมนายไปจากชีวิตของฉัน”

น้ำตาของลูกผู้ชายรินไหล ยามเมื่อได้ฟังสิ่งที่หญิงสาวเอื้อนเอ่ย ให้เธอบอกว่าเกลียดเขาเสียยังดีกว่าที่เธอจะลืมเขาออกไปจากชีวิต อ้อมกอดโอบกระชับแน่นขึ้น ราวกับกลัวร่างบางตรงหน้าจะหายไป

“อย่าลืม…คามน์ไม่ยอมให้ธาราลืม ได้โปรดธารา ฟังคามน์สักครั้ง คามน์รักธารา คามน์รัก รักมาตลอด ไม่เคยไม่รัก”เขายอมแล้ว ต่อให้ต้องคุกเข่าลงแทบเท้าของธารธาราเขาก็ยอม

“ฉันเหนื่อย…ที่จะต้องรักนายแล้ว