หลงลืมรัก

มาถึงเข็มทิศก็ต่อยเข้าไปที่หน้าของไทม์ทันทีจนไทม์ล้มลงไปนั่งที่พื้น เค้ารู้ดีว่าตัวเองโดนเพราะอะไร เพราะกฏของการเป็นเพื่อนต้องไม่กินของเพื่อนและไม่แทงหลังกันแต่ไทม์แค่สงสารลินเลยอาสาที่จะช่วยเธอแล้วอันที่จริงไทม์แอบชอบหวานอยู่เลยอยากพยายามเข้าใกล้หวานโดยอาศัยคอยช่วยเหลือลิน
" ไอทิศ! มึงกำลังเข้าใจกูผิดกูแค่สงสารน้องมัน..."
" เป็นเหี้ยไรกันทำไมมึงต้องสงสาร…." ชายหนุ่มเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งสายตาตาคมมองคนที่กำลังลุกขึ้นจากพื้นด้วยความโกรธ
" แล้วมึงไม่รู้รึไงว่าลินมันทรมานแค่ไหนเพราะมึง…"
" มึงไม่รักเค้าทำไมไม่ปล่อยเค้าไปวะมึงมีพลอยแล้วทำไมไม่ปล่อยลินไปไปรั้งน้องมันไว้ทำไมกูถามจริง!!!!!" ไทม์อดรนทนไม่ไหวเพราะสิ่งที่เพื่อนตัวเองทำมันคือการหึงหวงแต่มันกลับไม่ยอมรับว่าใจตัวเองรักเค้า
" เมื่อไหร่มึงจะรู็ใจตัวเองว่ารักเค้าเมื่อไหร่วะไอทิศ "
" กูไม่ได้รักลิน……."
" งั้นมึงรักใคร...รักพลอยเหรอ? ”
คำถามที่เค้าเองก็ยังหาคำตอบอยู่ในใจตลอดเวลาว่าตัวเองรักพลอยหรือเปล่า เค้ารู้สึกดีกับพลอย แต่ก็รู้สึกไม่อยากเสีนลินไปเพราะความผูกพันธ์ลึกซึ้งที่มีมาเป็นปีปีมันทำให้เค้าสับสน
" ลิน………." ไทม์มองไปเห็นลินยืนอยู่ข้างหลังเข็มทิศ เธอลงมาข้างล่างเพราะมองลงมาจากระเบียงห้องเเล้วเห็นว่าไทม์โดยเข็มทิศทำร้าย เลยจะลงมาห้ามแต่ไม่คิดเลยว่า การลงมาครั้งนี้เป็นเธอนั่นแหละที่ถูกทำร้ายซะเอง
ดวงตาของเธอเริ่มชื้นขึ้นพร้อมน้ำใสๆเอ่อล้นลงมาอาบแก้ม แววตาของเธอเต็มไปด้วยความหม่นหมองและผิดหวัง เธอรักคนที่ไม่เคยรักเธอเลยไปได้ยังไงกัน รักคนที่ทำร้ายเธอสารพัดแบบนี้ไปได้ยังไงกัน
" ลินกลับขึ้นห้องเถอะลงมาทำไมพี่บอกแล้วไงอย่าลงมา…" ไทม์เดินเข้าไปหาลินแล้วจับมือของเธอหมายจะพาเธอกลับเข้าไปในคอนโด
" ไม่ต้องเสือก " ร่างสูงเดินมาดึงมือไทม์ออกแล้วเป็นฝ่ายจับเอง
" อย่ามายุ่งกับลิน!!!!! " สายตาแห่งความผิดหวังและเจ็บช้ำของลินมองจ้องคนที่บอกว่าไม่ได้รักเธอด้วยความทุกข์ทรมาน ตลอดเวลาที่ผ่านมาที่อยู่ด้วยกันในบางเวลาที่มีความสุขและทุกข์เค้าไม่เคยรักเธอเลยแล้วมาอยู่ด้วยกันทำไมเพื่ออะไรลินก้าวขาถอยหลังและหันหลังกลับไป
เข็มทิศมองคนที่ทำให้หัวใจเค้าเจ็บปวดทรมานด้วยความรู้สึกที่อึดอัดคนที่เดินจากไปอยู่ในฝันของเค้าทุกคืนจนบางครั้งถึงกับละเมอตื่นขึ้นมาเรียกชื่อเธอเพียงแค่รู้ว่าเธอกำลังจากไปหัวใจก็แตกออกเป็นเสี่ยงๆราวมีดพันเล่มแทงเข้ามา