ปราการน้ำผึ้ง

ภูริช พ่อเลี้ยงหนุ่มเจ้าของไร่สายน้ำผึ้ง เคยผิดหวังกับผู้หญิงมาแล้วถึงสองคน คนหนึ่งนั้นคือแม่...อีกคนหนึ่งนั้นคือแฟนสาว...เขาจึงเข็ดที่จะทุ่มเทความรักให้ผู้หญิงคนไหนอีกตราบจนกระทั่ง เด็กสาวกำพร้าอย่างบัวบูชาก้าวเข้ามาในชีวิตของเขา ความรักจึงเบ่งบานในหัวใจด้านชานี้อีกครั้ง...ในห้วงเวลาที่เหมาะสม
(แนวบ้านไร่ ดราม่าแรก ๆ เน้นโรแมนติก จิกกัด ปะทะคารมณ์เล็ก ๆ พระเอกปากแข็ง)
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เธอเดินไปซื้อตั๋วแล้วกลับมานั่งรอบริเวณที่พักผู้โดยสารเหลือเวลาราวสิบห้านาทีกว่ารถจะออก อยากหาอะไรรับประทานแต่กลัวจะกลับมาขึ้นรถไม่ทัน จึงหยิบขนมคุกกี้ขึ้นมารองท้องแก้หิว เธอหยิบขนมกินไปได้สองสามชิ้นก็นึกหิวน้ำ กำลังมองหาร้านขายน้ำแต่แล้วน้ำเปล่าขวดเล็กขวดหนึ่งก็ถูกยื่นมาตรงหน้า
“คุณภูริช! คุณยังไม่กลับเหรอคะ” เธอคิดว่าเขาน่าจะกลับไปตั้งแต่เธอเดินไปซื้อตั๋วแล้วเสียอีก
“กำลังจะกลับพอดีแต่คิดว่าเธอคงจะหิวน้ำ”
“ขอบคุณนะคะสำหรับน้ำ” อยากบอกว่าดีใจแค่ไหนที่เห็นเขายังไม่กลับ แต่ไม่กล้า...เอาเข้าจริงเธอก็รู้สึกใจหายไม่น้อยที่ต้องจากทุกคนมา...ทุกคน...รวมถึงคนตรงหน้าเธอด้วย...
“ไม่คิดถึงเจ้าน้ำมนต์หรือไง” จู่ ๆ เขาก็เอ่ยถาม
“คิดถึงสิคะ แต่ฉันไม่รู้ว่าที่พักเขาจะให้เลี้ยงสุนัขได้ไหม เลยต้องฝากน้ำผึ้งไว้ก่อน ดีที่เจ้าน้ำมนต์คุ้นกับน้ำผึ้งแล้ว” คำตอบของเธอทำให้คนฟังใจชื้นขึ้น นั่นหมายความว่าหญิงสาวต้องกลับมาหาเจ้าน้ำมนต์บ่อย ๆ แน่
“รถใกล้จะออกแล้วค่ะ”
ท่าทางของเขาเหมือนลังเลกับอะไรสักอย่าง
“รับไปสิ” เขาล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบซองกระดาษเล็ก ๆ ออกมาส่งให้ กลายเป็นหญิงสาวที่อึกอัก
“อะไรคะ”
เขาไม่ตอบ
“รถจะออกแล้วฉันกลับก่อนนะ”
ร่างสูงห่างออกไปด้วยจังหวะการเดินที่เนิบช้า เขาหันมามองเธออีกครั้งก็เห็นหญิงสาวเดินไปขึ้นรถแล้ว ดวงตาที่เคยแข็งกร้าวเฉยชาถูกระบายด้วยสีหม่นแทน
บัวบูชานั่งบนรถเรียบร้อยก็แกะซองกระดาษออก ผ้าผูกผมลายลูกไม้สีม่วงอ่อนบางเบาวางพาดบนฝ่ามือเธอ กลายเป็นสิ่งของเรียกน้ำตาและรอยยิ้มไปพร้อมกัน
“ขอบคุณนะคะ” เธอเอ่ยคำขอบคุณเบา ๆ กับตัวเอง
โดยไม่รู้เลยว่ากริยานั้นอยู่ในสายตาของผู้ให้ก่อนที่รถจะเคลื่อนตัวออกห่างไกลสายตา
‘โบยบินไปตามฝัน ฉันจะรอวันที่เธอกลับมา’