ชีวิตสโลว์ไลฟ์ ที่นางร้ายใฝ่ฝัน...มันช่างยากเย็น

ฉันก็แค่อยากอยู่อย่างสงบสุข ทำไมชะตาชีวิตกลับไม่เป็นใจเอาเสียเลย!!!

จิตวิญญาณได้กลับมารวมกันเป็นหนึ่ง...แต่ทำไมฉันถึงเป็นนางร้าย?
ฉันแค่อยากมีชีวิตสงบๆ ในบั้นปลายชีวิตก็เท่านั้น! ขอแค่นี้ไม่ได้เหรอ?
ลูเซียนโน่ : จะไปไหนหรือครับ?
อันเจอร์ริต้า : ... (ดูท่าฉันจะขอมากไป)

หัวใจที่ถูกปิดกั้นมาตลอดของเธอ เขาจะสามารถถลายมันลงได้หรือไม่?
ความกลัวที่นับวันจะยิ่งเพิ่มขึ้น เธอควรที่จะปล่อยวางมัน หรือกอดความกลัวนี้วิ่งหนีหายไป?
พระเอกที่สวมหน้ากาก กับ นางร้ายจอมเสแสร้ง...จะมีโอกาสที่พวกเขาจะเปิดใจคุยกันไหม?
หมับ!
“เอ๊ะ..?!” อยู่ๆ ลูเซียนโน่ก็คว้ามือของฉันไว้ แล้วก้มลงทานมาการองอย่างตั้งใจ แค่นี้ฉันยังตกใจไม่พอ!! ลูเซียนโน่ก้มหน้าลงอีกครั้งพร้อมกับตวัดลิ้นเลียปลายนิ้วชี้ของฉันด้วยความอ่อนโยนเมื่อเห็นว่ามีเศษขนมติดอยู่ ก่อนจะปิดท้ายด้วยท่าเลียริมฝีปากสุดกระชากใจ!!
แผล็บ~
ตาย!!! แบบนี้ต้องมีคนตาย!!!
ตูเนี่ยแหละ!!!
“หวาน” ลูเซียนโน่เอ่ยเสียงทุ้มสั้นๆ
(@_@) !!!! ดสดยยดมเสเยดวดวยบบาทกา฿@฿@
เชี่ยยยยยยยยย!!!!
เดี๋ยวนะเด็กหนุ่ม! เอ็งเพิ่งจะอายุ 13 ปี! ทำไมกลายเป็นพ่อพระเอกปล่อยฟีโรโมนแรงสูงซะแล้ว?!!

คุณพระเอก คุณเป็นบ้าไปแล้วใช่ไหม?!!!

> []