ตรวนรักโซ่สวาท

เธอจากเขามาด้วยหัวใจที่ร้าวฉาน
พยายามจะลืมเขาแต่ก็ช่างทำได้ยากเย็น
ยิ่งเมื่อรู้ว่าสิ่งที่ติดตัวเธอมาคือพยานรักที่เธอมีต่อเขา การลบเขาออกจากหัวใจ ลืมไปได้เลย

.........

“กัญเกลียดพี่วรรษ!”
หล่อนมองตาเขาด้วยดวงตาคลอน้ำตาฉายแววเจ็บแค้น
“ไม่มีวันเลยจริงๆ ที่กัญจะยกโทษให้ได้!”
กล้ามเนื้อข้างแก้มนวินวรรษเต้นริกเมื่อกรามถูกบดเข้าหากันจนเห็นเป็นรอยนูนขึ้นมา
กัญชพรชักสั่นด้วยความกลัว ทั้งที่สั่นเพราะโกรธอยู่แล้ว
“อย่าพูดมาก!” เขาตะคอกเสียงรอดไรฟัน “จะบอกให้ว่าพี่เกลียดกัญก่อนหน้าที่กัญจะทันสำนึกได้ว่าเกลียดพี่เสียอีก!”
“กัญไปทำอะไร…”
“แม่กัญขา!”
เสียงเล็กๆ แทรกมา ก่อนที่กัญชพรจะทันพูดจบประโยค
กัญชพรละสายตาจากหน้าคมสัน ซึ่งขณะนี้กระด้างยิ่งกว่ารูปสลักจากแกรนิต หันไปมองที่มาของเสียงเรียกกึ่งตระหนกกึ่งตื่นเต้น
“น้องอ่อน!”
ห่างออกไปไม่ถึงสิบสิบฟุต ลูกสาวตัวน้อยของหล่อนยืนอุ้มตุ๊กตาแค็ปเบจ แพ็ตซ์ มองมาตื่นๆ
เบื้องหลังเด็กหญิง ครองพี่เลี้ยงสาวใหญ่ยืนยิ้มเหยเก แววตาขอลุแก่โทษระคนวิงวอนไม่ให้โกรธ
กัญชพรเข่าอ่อนจนต้องรีบคว้าหลักใกล้มือก่อนจะทรุดทั้งยืน
สิ่งที่ยึดได้โดยไม่ทันสังเกตเพราะกำลังตกใจก็คือแขนแข็งแรงของคนที่ยืนอยู่ใกล้
วินาทีนั้น รู้โดยไม่ต้องมีใครบอก ความลับของหล่อนเปิดเผยแล้ว
นวินวรรษทราบความจริง!
เขารู้แล้ว...ว่าน้องอ่อนคือสายเลือดของเขา!