มัวเมา ลุ่มหลง คลั่งไคล้

มีคนเคยพูดเอาไว้ว่า…

ความงดงามของความรักนั้น…

อยู่ที่การได้ ‘รัก’ แม้จะไม่ได้ถูกรักก็ตาม

หาก ‘กรภัค’ อยากให้ ‘เตชัส’ รักเขาสักเศษเสี้ยวหนึ่งก็ยังดี…

กรภัคอยากให้เตชัสรู้ว่าเขานั้นมีชีวิต จิตใจ เลือดเนื้อ และความรู้สึก

ไม่ใช่เหงาแล้วให้ไปหา…

‘กิน’ ให้หายอยากแล้ว ‘ปัดทิ้ง’ ราวกับของไร้ค่า

จะจับ จะชัก จะจูงเมื่อไรก็ได้

‘หวงก้าง’ ทำเหมือนกับว่ารักสุดใจขาดดิ้น! ทั้งๆ ที่ความเป็นจริงแล้ว...

กรภัครู้ดีว่าเตชัสไม่เคยรัก และไม่มีวันรักเขา!

มากสุดก็เป็นได้แค่ ‘คนคุย’

หรือถ้าจะมากกว่านั้นก็คงเป็นได้แค่ ‘ของเล่นบนเตียง’ เท่านั้นแหละ!!!