ปานตะวันของธันวา

“นี่ไงครับ ผมเลิกกับป่านแล้วไงครับ”
“แม่พอใจหรือยัง! พอใจแล้วใช่มั้ย! ผมเลิกกับป่านแบบที่แม่ต้องการแล้ว ทุกอย่างมันจบแล้ว!”
“เธอไปแล้วพร้อมกับลูกในท้องที่ไม่มีโอกาสแม้แต่ลืมตา พอใจคุณแม่แล้วล่ะสินะ”
“อะไรนะ!!” นางพรรณีที่ยังยืนอึ้งใบหน้าซีดเผือดลงทันทีกับสิ่งที่ได้รู้จากปากของลูกชาย
“ป่านแท้งลูกของผมแล้ว!!”
“ตาธันย์ แม่ไม่ได้...”
“พอเถอะครับ พอแล้ว พอสักที ถึงแม่จะบอกว่าตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ ทั้งลูกทั้งเมียของผมก็ไม่อยู่แล้ว”
..........................

“ป่าน” ธันวาไม่ตอบคำถามนั้น แต่เอื้อมมือไปดึงร่างบอบบางเข้ามากอดเอาไว้แน่น “ป่าน..พี่คิดถึงป่าน พี่คิดถึงเหลือเกิน”
เสียงทุ้มแหบพร่าพร้อมร่างกายใหญ่ที่สั่นเทายามกกกอดตัวเธอเอาไว้ ทำให้ปานตะวันที่แม้จะยังตกใจแปรเปลี่ยนเป็นวูบโหวงในอก จนกระทั่งเธอรู้สึกความเปียกชื้นจากใบหน้าคนตัวโตที่ก้มซุกซบอยู่กับซอกไหล่ของเธอนั่น เธอจึงค่อย ๆ เอื้อมมือไปโอบกอดตัวเขาเอาไว้นิ่ง ๆ ซึมซับความอบอุ่นจากคนที่เธอโหยหามาตลอดสี่ปี
สี่ปีที่ไม่ได้เจอหน้า
สี่ปีที่เธอพยายามเข้มแข็ง พยายามไม่อ่อนแอร้องไห้
สี่ปีที่เธอบอกว่าต้องอยู่ให้ได้ในทุกวัน และรอเขาอยู่เงียบ ๆ
แต่ตอนนี้เหมือนกับความทรมานจากเวลาที่ผ่านไปได้เลือนหายเพียงเพราะธันวายืนอยู่ตรงนี้ ปานตะวันรู้สึกถึงน้ำตาที่ไหลโดยไม่มีเสียงสะอื้นของตัวเองเช่นกัน ก่อนที่เธอจะเริ่มรู้สึกตัวจึงค่อย ๆ ดันตัวของธันวาออกห่าง
“พี่ธันย์ ปล่อยป่านก่อนค่ะ”
“ไม่!! พี่ไม่ปล่อย พี่ไม่มีวันปล่อยป่านอีกแล้ว ได้โปรดเถอะป่านอย่าทิ้งพี่ อย่าไล่พี่ไปไหนอีกเลย..ได้โปรด”

No.7