ผู้หญิงของมาเฟีย

“เมื่อเธอได้ในสิ่งที่เธอต้องการไปแล้วต่อไปก็เป็นสิ่งที่ฉันต้องการบ้างสินะ...ปรนนิบัติฉันดีๆ ทำให้ฉันพอใจ ไม่แน่นะฉันอาจจะเพิ่มค่าตัวให้เธออีก หรือไม่ฉันอาจจะเรียกใช้เธอซ้ำสองก็ได้ เพราะส่วนมากฉันเป็นพวกขี้เบื่อไม่ชอบกินอะไรซ้ำๆ”
“ฉันไม่ได้ขายตัว” จีรณาเเย้งกลับมาเสียงดังด้วยความโมโหมองชายหนุ่มตาขวาง เมื่อถูกอีกคนดูถูกซึ่งๆ หน้าแบบนี้ แม้สิ่งที่เขาพูดมามันจะไม่ต่างกันกับสิ่งที่เธอกำลังทำอยู่ในขณะนี้ก็ตาม แต่ที่เธอทำเพราะเธอจำเป็น น้ำเสียงเกรี้ยวกราดของแม่กวางน้อยแสนพยศที่มองมาทำให้เบญจมินยิ้มออกมาอย่างขบขันเพราะมันช่างขัดแย้งกับการกระทำเสียจริง
“คิดก่อนพูดสิ ว่าสิ่งที่เธอกำลังทำอยู่ในตอนนี้ไม่ต่างจากที่ฉันพูดไปเลยสักนิด ขายเรือนร่างเพื่อแลกกับเงิน …เอาล่ะ ฉันว่าเราเสียเวลาพูดเรื่องไร้สาระมากเกินไปแล้ว ถึงเวลาที่เราต้องทำกันจริงๆ สักที...ฉันจะถามเธออีกครั้งว่าเธอยังไม่เคยเอากับผู้ชายมาก่อนใช่ไหม” คำถามตรงไปตรงมาทำให้จีรณาหน้าเห่อร้อนแดงระเรื่อด้วยความอาย ผู้ชายอะไรพูดจาน่าเกลียดที่สุดถามออกมาได้ว่าเธอเคยมีอะไรกับผู้ชายหรือยังไม่คิดจะให้เกียรติเธอบ้างเลยหรือไง
“ไม่” ตอบกลับมาสั้นๆ เบี่ยงหน้าหันมองไปทางอื่นเพื่อหลบสายตาคมที่มองมาอย่างล้อเลียน แต่ก็ถูกนิ้วแกร่งเชยคางมนให้หันกลับมาสบตากันเหมือนเดิมอีกทั้งยังใช้นิ้วเรียวยาวดุจผู้หญิงลูบไล้แก้มเนียนแผ่วเบา
“ฉันจะอ่อนโยนกับเธอให้มากที่สุด” จีรณาไม่เข้าใจด้วยซ้ำว่าสิ่งที่ชายหนุ่มพูดออกมาคืออะไร ครั้นจะเอ่ยถามออกไป ริมฝีปากหยักก็ประกบลงมาหาเรียวปากของเธอเสียก่อน