อ้อนหัวใจ พ่อทูนหัว

ฮันนิบาล คาร์เตอร์ พ่อค้าอาวุธและเจ้าของเหมืองเพชรผู้ทรงอิทธิพลที่สุดในรัฐ มิชิแกน สหรัฐอเมริกา เขาจำเป็นต้องรับอุปการะเด็กหญิงสองพี่น้องเพื่อแสร้งว่าตนเป็นคนใจบุญสุนทาน ทั้งที่ในความจริงเขานั้นเกลียดเด็กเสียยิ่งกว่าอะไรดี แต่เหมือนว่าจะเคราะห์ซ้ำกรรมซัด เมื่อหนึ่งในเด็กทั้งสองคนที่เขารับเลี้ยงดันโตมาเป็นสาวสวยสะพรั่ง มิหนำซ้ำเธอกลับมายั่วยวนเขาอยู่ได้ทุกวี่ทุกวัน

**********

คนตัวเล็กจ้องหน้าเขาพร้อมเดินเข้ามาหาอย่างเชื่องช้าก่อนจะเขย่งตัวขึ้นกระซิบที่ข้างหู

"จะรับอะไรเป็นมื้อเที่ยงดีคะ...หรือจะกินหนูเป็นขอหวานตบท้ายก็ได้นะ"

"มื้อเที่ยงฉันจะทำเอง และฉันก็ไม่ชอบกินของหวาน"

ฮันนิบาลตอบโต้ได้อย่างทันควัน คนตัวสูงต้องข่มใจอย่างยิ่งยวดที่จะไม่คว้าคนตัวเล็กมาบดจูบแรงๆ ต่อด้วยการจับกดลงที่โต๊ะทานข้าวแล้วจัดการสั่งสอนเธอเสียให้เข็ด อลิซกัดฟันพร้อมพ่นลมหายใจออกมาช้าๆ ด้วยความไม่พอใจ เธอผละตัวออกจากร่างของฮันนิบาลแล้วเปลี่ยนใจจากแซนวิชเป็นการเปิดตู้เย็นเพื่อหาอะไรเย็นๆ มาดับความร้อนรุ่มในจิตใจ

"ให้ทำมื้อเที่ยงเผื่อไหม? "

ฮันนิบาลรู้สึกชอบใจกับสีหน้าที่แสดงความพ่ายแพ้และหงุดหงิดไม่พอใจที่อลิซแสดงออกมา เขาเอ่ยถามในขณะที่หยิบขนมปังแผ่นหนาออกมาจากห่อ

"ไม่ต้องค่ะ หนูไม่หิวแล้ว"

เธอตอบเสียงห้วนพลางฉีกห่อไอศกรีมรสนมออกมาดูดเลียเชื่องช้าจนเนื้อไอศกรีมเริ่มละลายกลายเป็นน้ำสีขาวขุ่นที่ชวนให้คนมองแอบคิดไม่ดีขึ้นมาได้เลยทีเดียว

"กินเป็นเด็กๆ ไปได้อลิซ กัดกินดีๆ ซะ"

ฮันนิบาลแกล้งทำเป็นดุ ให้ตายสิ! เด็กคนนี้จะขยันทำให้เขาสติแตกไปถึงไหนกัน!?

"กัดไม่ได้ค่ะ หนูเสียว...ฟัน"

...เหรอ? แล้วอยากจะเสียวอย่างอื่นแทนไหมละ!? ...

"......!! "

จังหวะนั้นฮันนิบาลแทบจะศีรษะหัวโขกผนังห้องครัว ทำไมถึงได้คิดอะไรแบบนั้นออกมาได้วะ!?

"แด้ดดี้เป็นอะไรไปคะ ไม่สบายหรือเปล่า"

อลิซถามแต่ปลายลิ้นก็ยังลากเลียไอศกรีมที่กำลังละลายอยู่แบบนั้น ช่างเป็นภาพที่ทรมานจิตใจของฮันนิบาลเสียจริงๆ