เผด็จหัวใจยัยซุป'ตาร์ (ตกค้าง)

เธอคือ...ซุป'ตาร์สาวดาวค้างฟ้า ที่อาจจะค้างนานไปนิดจนทำให้แฟนคลับค่อยๆ หดหาย
ส่วนเขาคือ...ดาวดวงใหม่ ที่ถูกสะกัดดาวรุ่งตั้งแต่ยังไม่เริ่มดัง
----------------------
วริษาหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองออกมาเปิดรูปถ่ายของชายหนุ่มขณะที่เขาทำงานอยู่ที่ร้านสุภาพบุรุษมีหอยออกมาให้เจ้าตัวดู พร้อมเอ่ยถามขึ้น
“คือนายใช่ไหม” มาวินแกล้งทำเป็นตกใจกับคำถามนั้นของวริษา ทั้งๆ ที่เขาเองก็รู้ว่าลูกค้าสาวคนที่มักจะสั่งอาหารแต่ไม่เคยกินเลยก็คือเธอเช่นเดียวกัน
แต่เรื่องบางเรื่องก็ไม่จำเป็นต้องบอกให้อีกฝ่ายรู้เสมอไป ไม่ใช่หรือ เก็บเป็นความลับไว้บ้างก็น่าจะดี เพราะมันก็ไม่ได้มีผลกระทบอะไร
“ว่าไง ผู้ชายในรูปคือนายหรือเปล่า” เมื่อเห็นว่ามาวินไม่ตอบวริษาก็จี้เอาคำตอบอีกครั้ง ทั้งๆ ที่มันไม่จำเป็นเลยด้วยซ้ำ
“ใช่”
“ไปทำงานแบบนี้ ไม่อายบ้างหรือไง”
“ไม่ครับ อีกอย่างผมก็ใส่หน้ากากปิดหน้าขนาดนี้ คงไม่มีใครจำได้หรอก”
“แต่พี่จำได้” วริษาหลุดปากพูดออกไป นั่นทำให้มาวินยิ้มออกมา
“แล้วทำไมพี่เรนนี่ถึงจำผมได้ล่ะครับ” มาวินเอ่ยถามด้วยรอยยิ้มในขณะที่แววตาก็ยังคงกรุ้มกริ่มจนใบหน้าของวริษาเห่อร้อน
“กะ...ก็ดูจากรูปนี่ไง ไม่เห็นมีอะไรแปลก” แม้ปากจะเอ่ยตอบไปแบบนั้น แต่หัวใจของวริษากลับเต้นไม่เป็นจังหวะ จากที่จะต้อนเอาคำตอบจากมาวิน ไปๆ มาๆ กลับถูกชายหนุ่มต้อนเสียได้
“แต่ผมว่าถ้าคนเราไม่ให้ความสำคัญหรือใส่ใจกันก็คงไม่มีทางจำได้แน่”
“แล้วแต่นายจะคิดเข้าข้างตัวเองเถอะ”
“ครับ” เสียงทุ้มของมาวินเอ่ยรับ ขณะที่สายตายังคงทอดมองมาที่วริษา
“งานอื่นมีตั้งเยอะทำไมถึงไม่ไปทำ”
“ผมมองว่างานนี้สนุกดีนะครับ”
“ขายหอยเนี่ยนะ”
“ครับ” มาวินพยักหน้ารับ แม้เหตุผลข้อแรกๆ ที่ไปทำงานเพราะเขาเบื่อที่จะอยู่บ้านไปวันๆ คิดด้วยซ้ำว่าทำไม่นานก็คงออก แต่ไปๆ มาๆ งานกลับสนุกกว่าที่คิด
“แล้วทำไมถึงต้องแต่งตัวล่อแหลมขนาดนี้”
“ก็เพื่อดึงดูดลูกค้า สร้างเป็นจุดขายของร้าน”
“บาป”
“บาปอะไร” เครื่องหมายคำถามเกิดขึ้นบนใบหน้าของมาวิน
“บาปที่นายกำลังใช้ซิกแพคกับหัวนมชมพูนั่นหลอกลวงบรรดาลูกค้าสาวให้หวั่นไหว จนมือไม้สั่นเปย์แบบไม่ลืมหูลืมตามากกว่ามั้ง แต่ละคนให้ทิปมากกว่าเงินค่าหอยอีก”
“พูดเหมือนตาเห็น เอ้...หรือว่าพี่เรนนี่เคยไปที่ร้านมาแล้ว” มาวินแกล้งถาม และนั่นก็ทำให้วริษาเลิกลั่ก
“ไม่เคย” วริษาปฏิเสธทันที แต่ยิ่งเธอตอบเร็วเท่าไหร่พิรุธก็ยิ่งมีมากเท่านั้น