ฟ้าคราม

“ดีที่ไม่เจ็บ”
ผมพูดแต่ดันสอดแขนไปอุ้มร่างอรชรขึ้นแล้วยังพาออกไปวางที่เตียงตัวเอง...
...เออ ทำไมต้องมาที่เตียงด้วยวะ...
“พี่ครามออกไปก่อนได้ไหม ฟ้าจะใส่เสื้อผ้า”
“ยังไม่ใส่ได้ไหม”
...เวรเอ้ย พูดอะไรออกไปวะกู...!!
ฟ้าช้อนตาขึ้นมองผม สีหน้าเธอแดงปลั่งและนี่เป็นสิ่งที่เธอไม่ควรทำอย่างยิ่ง ผมเท้าแขนคร่อมร่างเธอไว้เมื่อเธอดันปลุกความเป็นชายในตัวผมขึ้นมาซะแล้ว...
“พี่คราม...”
ฟ้าเรียกผมตามที่หมวยเรียกและผมก็ชอบใจที่เธอเรียกแบบนี้ ทุกวันที่เลิกงานแล้วตรงดิ่งกลับบ้าน เลิกการแวะดื่มสังสรรค์กับเพื่อนแบบเมื่อก่อน ผมมักจะล้อเลียนตัวเองว่าเหมือนคนแต่งงานแล้วรีบกลับมาหาเมีย....
...ถ้าฟ้าเป็นเมียผมจริงๆ จะเป็นยังไงกันนะ...