ยามเมื่อรักหวนคืน

“ข้าไม่อยากเช็ดตัว แต่ข้าอยาก...เจ้า”
สิ้นเสียงแหบกระเส่าของเฉินจวิน เผิงหลินก็รู้สึกตัวได้ในทันทีว่ากางเกงตัวในและเอี๊ยมสีฟ้าอ่อนถูกเขากระชากออกจากร่างเสียแล้ว
“หนาวเนื้อแนบเนื้อ เจ้าเคยได้ยินหรือไม่?”
“มะ ไม่! ไม่เคยได้ยิน”
เผิงหลินฉวยโอกาสตอนที่เขาให้ความสนใจกับหน้าอกสล้างของตนก็รวบรวมแรงฮึดสุดท้ายพลักร่างของเขาให้ผงะไปด้านข้างก่อนที่ตัวเองจะกลิ้งตกจากเตียงไปอย่างทุลักทุเล
เมื่อรอดพ้นจากเงื้อมมือของอันธพาลบนเตียง
สองมือก็รีบจัดการกับเสื้อคลุ่มรุ่ยร่ายบนร่างของตน
แม้จะรู้สึกวาบหวิบทั้งด้านบนและด้านล่าง พลางเหลือบตามองเอี๊ยมและกางเกงตัวในที่ถูกฉีกกระชากหมดสภาพอยู่ข้างเตียงอย่างนึกเสียดาย
จะโทษก็ต้องโทษ...
“อาจวิ้น!”
แม้จะขุ่นเคืองใจต่อความไร้มารยาทของเขามากเพียงไร แต่สภาพเลือดท่วมเตียงของชายหนุ่มตอนนี้ก็ทำให้เผิงหลินสะบัดตัวหนีไปไม่ได้ทั้งยังหลุดเรียกเขาด้วยสรรพนามที่เคยชินโดยไม่รู้ตัว
เผิงหลินละล้าละลังหาอุปกรณ์ทำแผลภายนอกที่ไม่รู้ว่าไปซุกซ่อนอยู่มุมไหนของห้อง เมื่อเจอแล้วจึงทรุดตัวนั่งลงข้างเตียงจัดการทำแผลให้เขาแต่โดยดี
“รู้ว่าตัวเองบาดเจ็บก็ยังมีแรงทำเรื่องเช่นนั้น ท่านอยากตายเร็วขึ้นก็ไม่ควรหาเรื่องเดือดร้อนให้ข้า”
เผิงหลินอยากระบายความโกรธลงกับบาดแผลบนร่างกายของเขา สุดท้ายไม่เพียงแต่จะใส่ยาพันแผลให้เขาจนเรียบร้อย ยังเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ให้เขาจนเสร็จสรรพ
ส่วนคนที่โดนปรนนิบัติแม้จะร้อนรุ่มเพียงใดก็ทำได้เพียงมองใบหน้าที่แสนตั้งอกตั้งใจของนางหัวใจก็พลันรู้สึกอบอุ่นขึ้นมา อย่างน้อยตอนนี้ในใจของนางก็ยังมีเขาอยู่กระมัง
“เจ้าแต่งให้ข้าดีหรือไม่” เฉินจวินพูดขึ้นมาอย่างจริงจัง
แต่คนฟังอย่างเผิงหลินกลับคิดเพียงว่าเขาพร่ำเพ้อเพราะพิษไข้เหมือนที่ได้กระทำหยาบคายกับนางไปเมื่อครู่ จึงไม่ได้คิดหาความจริงจังในคำพูดนั้น คิดเพียงว่าเป็นคำพูดลอยลมที่พัดไปมาอยู่ข้างหู
“แต่งให้ข้าเถอะ ข้าจะดูแลเจ้ากับลูกเอง”
มือของเผิงหลินที่กำลังบิดผ้าขาวสะอาดเปียกซกชะงักไปทันทีที่ได้ยินคำพูดนี้ พลางปรายตามองคนป่วยที่พร่ำเพ้อไม่หยุด
“หยุดพูดเถอะ หากท่านมีสติสัมปชัญญะครบถ้วนข้าอาจจะเชื่อคำมั่นสัญญาเหล่านี้ แต่ตอนนี้ไม่เพียงท่านจะพร่ำเพ้อเพราะพิษไข้ แต่ยังเพราะอาการเมาสุราที่ขนาดเดินยังบังคับขาตัวเองไม่ได้ ไหนจะอาการสมองเสื่อมจนลืมเลือนข้าไปจนหมด... หยุดคิดเพ้อฝันเสียที!”
คำพูดสุดท้ายเผิงหลินกระซิบเสียงแผ่วให้นางได้ยินเพียงคนเดียว
เพื่อเตือนตัวเองว่าเรื่องระหว่างเราสองในอดีตไม่มีทางหวนคืนกลับมาได้เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว
นางทั้งตอกและย้ำให้ตัวเองตระหนักอยู่เสมอว่าตอนนี้ฐานะของนางกับเขาต่างกันราวฟ้ากับเหว
ต่อให้เขาเต็มใจโน้มตัวลงมาหานาง แล้วนางเล่า? มีสิทธิ์เผยอหน้าขึ้นไปทัดเทียมกับเขาหรือ
แค่ใช้สมองของเด็กสามขวบคิดก็ยังรู้ว่าสิ่งที่นางควรทำคือตัวใจจากบุรุษคนนี้เสีย เพราะสิ่งที่รอนางอยู่ข้างหน้ามีเพียงฐานะอนุภรรยาเท่านั้น
ตอนนี้ชีวิตยังตกต่ำไม่พอหรือไร?