รักตราบเขาสมุทรยังคงอยู่ (ฝ่ามิติมาเป็นฮูหยินท่านแม่ทัพ)

โม่จวินอู๋ที่นอนหลับอยู่รู้สึกเหมือนมีอะไรมาก่อกวน จึงใช้มือหนาใหญ่ปัดป้องไปแต่ก็ยังถูกสร้างความรำคาญครั้งแล้วครั้งเล่าจนทนไม่ไหว ถึงกับต้องลืมตาตื่นขึ้นมาดูตัวต้นเหตุที่ก่อความไม่สงบให้กับเขา
"จ้วนสือ! "น้ำเสียงตกใจเล็กน้อยไม่คาดคิดว่าจะเป็นเจ้าลูกสุนัขตัวแสบ ที่ลงทุนลงแรงไล่จับมันเอามาเป็นของขวัญให้กับภรรยาของตนเอง
บัดนี้มันเอาคืนด้วยกันก่อกวนการนอน และแย่งความสนใจของหญิงสาวไปจนหมด ได้แต่ลุกขึ้นมานั่งทำหน้าเอือมระอาคิดว่าไม่น่าพากลับมาเลย ตอนนั้นที่ตัดสินใจวิ่งไล่จับมันเพราะเห็นว่าน่ารักดีจึงคิดถึงท่านหญิงเสี่ยวถง
"จวินอู๋ตื่นแล้วเหรอ"
"อืม! แล้วนี่เจ้าไปไหนมาทำไมถึงไม่นอนอยู่ข้างๆ ข้า"
"ไปหาอะไรให้จ้วนสือกินน่ะเมื่อเช้ามันร้อง"
หญิงสาวตอบคำถามไปด้วยก็เอานมให้กับเจ้าลูกสุนัขนั้นกิน ไม่ได้สังเกตสีหน้าท่าทางของคนที่อยู่บนเตียงเลยว่ามีอารมณ์เช่นไร ยิ่งเป็นแบบนี้โม่จวินอู๋ยิ่งรู้สึกหงุดหงิด เพราะถูกหมางเมินไม่ได้รับความเอาใจใส่
"หาให้กิน! ทำไมเจ้าถึงไม่เรียกเจียนชิวให้เป็นคนหาให้มันล่ะไม่เห็นต้องไปเองเลยนี่นา"
พูดจบก็เอาแต่นั่งทำหน้าปั้นปึ่งวางท่าเฉยไม่พูดไม่จาด้วยความเย่อหยิ่ง แต่สุดท้ายก็ไม่ได้รับความสนใจเหมือนเดิม ยังคงเอาแต่สนุกสนานอยู่กับลูกสุนัขที่ทำตัวน่ารักออดอ้อนฉอเลาะ
ขีดความอดทนของชายหนุ่มเริ่มลดลงทีละนิดทีละนิด หากตอบสักหน่อยก็คงจะดีแต่นี่กลับเงียบไม่พูดอะไรเอาแต่หยอกล้อกับเจ้าลูกสุนัขตัวนั้นอย่างน่าหมั่นไส้ รู้สึกเริ่มทนไม่ไหวแล้วจึงได้พูดค่อนแคะขุดคุ้ยเรื่องที่ก่อนจะมีเจ้าลูกสุนัขตัวนี้เข้ามากั้นกลางระหว่างความสัมพันธ์ของทั้งสอง น้ำเสียงไม่ชอบใจเป็นที่สุดที่สรรหาสัตว์ตัวนี้มาให้เพียงเพราะอยากให้ไม่เหงา
ในช่วงเวลาที่ไม่อยู่แต่กับไม่เป็นดั่งใจคิด หญิงสาวทุ่มเททุกอย่างเอาแต่สนใจลูกสุนัขและปล่อยปละละเลยชายหนุ่มที่ได้ชื่อว่าเป็นสามี
"จวินอู๋! ไม่ใช่ว่าข้าไม่สนใจ แต่เจ้าลูกหมาตัวนี้มันยังเด็กอยู่ หิวก็ร้องข้าก็ต้องเป็นคนไปหาให้มันกินไม่ใช่เหรอไง"
"ไม่รู้ล่ะตั้งแต่ได้มันมาเจ้าก็ไม่สนใจข้าอีกเลย เรื่องนี้ข้าไม่ยอมยังไงก็ไม่ยอมเด็ดขาด"
เชอะ! คนบ้าคนนี้ไม่รู้มาอารมณ์ไหนอีกทำตัวเป็นเด็กไปได้ ทั้งๆ ที่ก็โตแล้วช่างน่าปวดหัวจริงๆ ไม่ใช่เขาหรือไงที่เป็นคนหามาให้ แล้วยังมีหน้ามางอนมาน้อยใจอีกไร้สาระจริงๆ
เฉิงเจินจูเบ้ปากทำหน้าเอือมระอาส่ายศีรษะ มองโม่จวินอู๋ที่ทำหน้าบึ้งตึงกระฟัดกระเฟียดเหมือนเด็กเล็กๆ ที่ไม่ได้ดั่งใจ ดูยังไงเวลานี้ก็ไม่เหมือนแม่ทัพผู้เกรียงไกร ความสง่าผ่าเผยภูมิฐานหายไปหมดสิ้น


เรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อความบันเทิงหากผิดพลาดไปบ้างต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วย

หากชอบเรื่องนี้กดไลค์หรือคอมเม้นท์ติชมเป็นกำลังใจให้ผู้แต่งด้วยนะคะ

#ขอบคุณสำหรับนักอ่านทุกท่านที่ติดตามผลงานของChayaชยา

แวะเข้าไปทักทายกันได้ที่ https://www.facebook.com/ChayaChaya289