เมียตรีตรา

ศิลายืนอยู่ที่หน้าทางเข้าเกตส์ในสนามบินก่อนจะขึ้นเครื่องความรู้สึกในใจโหวงเหวงและอ้างว้างเป็นที่สุด เค้าเลือกที่จะไปโดยไม่บอกเธอสุดท้ายแล้วเค้าก็คือคนเห็นแก่ตัวคนนึงที่ไม่ได้เลือกเธอไม่ได้เลือกที่จะรอเธอ ในระหว่างนั้นมือถือของเค้าก็ดังขึ้นและปลายสายนั้นคือ พัชชา
“ ว่าไงครับคนเก่ง..” เสียงทุ้มติดจะสั่นเครือเอ่ยถามคนในสาย หัวใจเค้าแสนจะทุกข์ทรมานแม้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่จะได้ยินเสียงเธอแต่ก็ยังดีกว่าที่จากกันโดยไม่ได้ร่ำลา
“ พี่ศิลาอยู่ไหนคะทำไมไม่รับสายน้องเลยน้องจะงอนแล้วนะคะ..” เสียงใสๆของเธอเป็นสิ่งคุ้นหูที่อยากได้ยินอยู่ทุกวัน เพียงแค่ได้ยินมันดวงหน้าหวานระเรื่อของเธอก็ผุดขึ้นมาในความคิด ดวงตาคู่คมสั่นไหวน้ำตาคลอออกมาอย่างห้ามไม่อยู่
“ พัชคะ…..พัชรู้ใช่ไหมว่าพี่รักพัช..”
“ รู้สิคะพี่ศิลาบอกน้องอยู่ทุกวัน..”
“ พี่ขอโทษนะคะ...ที่อยู่ดูแลพัชไม่ได้อีก..”
“ เกิดอะไรขึ้นคะ...พี่ศิลาจะไปไหน?”
“ ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะครับขอบคุณที่พัชรักพี่จากนี้ไปดูแลตัวเองดีดีอย่าดื้อกับนทีให้มากนะครับรู้ไหม…” น้ำตารินไหลออกจากดวงตาคู่คมในยามเอ่ยปากบอกอีกฝ่าย ทั้งน้ำเสียงและใจสั่นไหวราวจะขาดใจ
“ ไม่ !!! พี่ศิลาอยู่ที่ไหนคะกลับมานะน้องไม่ให้พี่ไป….ฮือๆๆ” เมื่อรู้ว่านี่คือสายสุดท้ายของเค้าและเธอคนตัวเล็กก็ร้องไห้โฮออกมาลั่นห้องนอน ร้องเรียกอีกฝ่ายให้กลับมา