เด็กสาวในอาณัติ

คุณผู้หญิงผู้โลกส่วนตัวสูงไม่อาจหาความสุขจากที่ใด กระทั่งเธอเข้ามาในชีวิต คนที่เคยผลักไสกลายเป็นเรียกร้องอ้อมกอดจากคนตัวเล็กไม่ห่าง “ตั้งแต่นี้ต่อไป เธอคือผู้หญิงของฉัน แป้งร่ำ”
/***/
ดวงตากลมโตกะพริบน้อยๆ อย่างสะลึมสะลือเพราะเผลอหลับไปยามแอบมานอนบนเตียง เตียงนุ่มแสนนุ่มราวกับเตียงดูดวิญญาณทำแป้งร่ำหลุดเข้านิทราอย่างง่ายดาย เป็นเพราะการเดินทางมาที่นี่มันทำให้สูญเสียพลังงานไปมากจนเผลอใจงีบหลับใมนเวลางานจนได้

แต่แล้วเธอก็ต้องตัวแข็งทื่อเมื่อพบว่ามีดวงตากำลังจับจ้องเธอในระยะประชิด เธอรับรู้ได้ถึงไออุ่นจากเรือนร่างแสนหอมกรุ่นของคุณผู้หญิงที่เธอซุกอยู่ในอ้อมกอด ก่อนจะรีบหดแขนที่กอดรัดเอวแล้วรีบไถลตัวลงข้างเตียงทันทีอย่างตาลีตาเหลือก

‘คุณผู้หญิงไม่ชอบให้ใครเข้าไปวุ่นวาย’

เสียงพูดของผู้เป็นยายยังคงดังก้องในหูของแป้งร่ำขณะที่เธอนั่งพับเพียงสงบเสงี่ยมลงกับพื้น แทบไม่รู้ว่าจะเก็บไม้เก็บมือไว้ตรงไหนด้วยเงอะงะเต็มที อึดอัดไปหมดแม้ห้องนอนของคุณผู้หญิงจะโอ่โถงกว้างขวาง เธอกำลังทำตัวมากกว่าคำว่าวุ่นวายกับคุณผู้หญิง นอกจากจะมานอนที่เตียงโดยไม่ได้รับอนุญาตแล้วยังมานอนกอดก่ายเจ้าของห้องเสียอีก

“เธอชื่ออะไร”

น้ำเสียงคุณผู้หญิงที่เธอเพิ่งจะได้ยินเป็นครั้งแรกหลังจากเดินทางมาหายายที่นี่ เธอคิดว่ามันจะดุอย่างที่ยายเคยเล่า แต่ในน้ำเสียงนั้นกลับซ่อนความเมตตาเอาไว้

“ปะ แป้งร่ำค่ะคุณผู้หญิง”

“แป้งร่ำ เธอทำผิด รู้ตัวใช่มั้ย”

“ขอโทษค่ะคุณผู้หญิง ขอโทษค่ะ”

เจ้าตัวยกมือไหว้ปลกๆ ตัวสั่นด้วยความกลัว ไม่คิดว่าประสบการณ์การเจอคุณผู้หญิงครั้งแรกจะเลวร้ายเพราะความบกพร่องของตัวเธอเอง

“ฉันนอนคนเดียวมาได้ตั้งนาน และเธอกำลังทำให้ฉันนอนคนเดียวไม่ได้”

“ขอโทษค่ะคุณผู้หญิง แป้งผิดไปแล้ว”

“ฉันไม่ได้ต้องการคำขอโทษ...แต่เธอจะรับผิดชอบยังไงต่อเรื่องนี้”