เมียบำเรอรักชีค

**นิยายเรื่อง เมียบำเรอรักชีค เคยตีพิมพ์เล่มครั้งที่ 1 ในเดือนสิงหาคม 2555 นะคะ สำหรับฉบับe-book นี้ ผู้เขียนนำมารีไรต์ใหม่ ปรับเปลี่ยนเพียงรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ในเรื่องเท่านั้น นักอ่านท่านไหนมีเล่มแล้ว ไม่ต้องดาวน์โหลดนะคะ^_^
.
*** โปรย***
จันทร์เจ้า คือสาวน้อยจากเมืองไทย ที่เหตุการณ์น่ากลัวในค่ำคืนหนึ่ง นำพาเธอให้ได้มาพบเจอกับชีครัชทายาทแห่งอัลดูซาร์ เมื่อราชสีห์หนุ่มอย่างเขาเกิดถูกตาต้องใจ และจัดการผูกมัดเธอไว้ด้วยเงื่อนไขที่จันทร์เจ้าไม่มีทางจะบิดพลิ้วได้ หญิงสาวผู้อ่อนหัดในเชิงรักจะทำอย่างไร กับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นเป็นไปในแผ่นดินอันไกลโพ้น
______________
ชีคหนุ่มรูปงามแกล้งกระชากสองแขนเรียวให้อ้าออกกว้าง พร้อมกับกดตรึงเอาไว้ติดกับขอบอ่างอาบน้ำนั่น
พักตร์คมคายซบลงซุกไซ้นับแต่นวลแก้มนุ่ม ใบหูเล็กบาง ซอกคอขาวผ่อง
ระเรื่อยมากระทั่งหว่างกลางของฐานทรวงคู่ที่ชูชัน
เท่านั้น..คนที่ดิ้นรนจนน้ำกระเซ็นสายก็แทบหมดฤทธิ์ ทั้งตัวเกือบจะแข็งเป็นหินรอบที่สิบ
“อึ้ม...”
หญิงสาวเผลอหลุดเสียงครวญในลำคอออกมาอย่างสุดระงับ กายเล็กบิดเบี่ยงไปมาราวกับกำลังอยุ่ในห้วงความทรมานอย่างช้า ๆ ตามทิศทางของ
เรียวลิ้นอุ่น ๆ ซึ่งกำลังลากไล้ดุนดันไปทั่วฐานทรวง
จันทร์เจ้าอยากจะสั่งตนเองให้ลุกหนี หรือไม่เช่นนั้นก็ตอบโต้เขาไปแรง ๆ ให้เขาหลาบจำและไม่กล้ามาทำรุ่มร่ามจาบจ้วงกับเธออย่างนี้อีก แต่ให้ตายเถอะ ทำไมร่างกายมันกลับทรยศ!
“หอม...แล้วก็หวานจับใจเลยทีเดียวนะสาวน้อย”
“ท่านชีค...”
คนถูกชมยังตาปรือ หน้าแดงก่ำ
______________
เสียงของจันทร์เจ้าฟังดูคล้ายกับคนละเมอ แต่ผู้ที่คุมเกม
ก็ไม่ปล่อยให้เธอได้ตั้งสติ
คราวนี้เขากดจูบสะท้านใจลงมาใหม่อีกครั้ง หยอกเย้าเคล้าคลอเรียวปากนั่นได้เพียงครู่เดียว ปลายลิ้นลื่น ๆ ก็ถูกส่งเข้าสำรวจความหวานจากภายใน
อาการตวัดรัดรึงผสานกับชอนไช ทำให้ขาทั้งสองของ
สาวพรมจรรย์อย่างจันทร์เจ้าอ่อนยวบ ดีที่ยังมีอ้อมแขนแกร่ง
โอบกอดกระชับไว้
“ได้เวลานอนแล้ว...สาวน้อย”
เสียงทุ้มกระซิบบอก ก่อนที่หญิงสาวจะรู้สึกว่าทั้งตัว
กำลังลอยละล่องขึ้นชนิดเท้าไม่ติดพื้น
ช่วงขายาว ๆ ของคนอุ้ม พาเธอก้าวตรงไปยังเตียงนอนกว้างกลางห้อง และทั้งที่รู้ว่าเขากำลังจะทำอะไรต่อ รวมถึงรู้ว่ามันเป็นเรื่องที่ผิดและไม่สมควรมากสักเพียงไหน แต่เวลานี้
จันทร์เจ้าเองก็ไม่มีเรี่ยวแรงหรือสติสัมปชัญญะมากพอที่จะ
ร้องห้าม
เธอยอมรับว่ามันมีทั้งความรู้สึกอยากลองและหวั่นหวาดปนเปกันไป นี่ใช่ไหมนะ ที่เขาเรียกกันว่าอาการของคนอ่อนหัด...
ขณะที่อุ้มเธอขึ้นมา เอเดียลเองก็ยังไม่ยอมจะถอดถอน
ริมฝีปากออกด้วยซ้ำ กระทั่งค่อยผ่อนร่างเธอลงนอนกับฟูกหนา ร่างสูงก็ยังตามลงมาทาบเกยอยู่ครึ่ง ๆ
“จันทร์เจ้า...”
เสียงห้าวทุ้มฟังดูสั่นนิด ๆ ตามแรงอารมณ์
“ขะ...คุณ...”
ร่างน้อยรีบดีดตัว ถดขึ้นไปจนเกือบจะชิดกับหัวเตียง
คนตัวโตยังกระเถิบตามติด เขาคร่อมแขนทั้งสองกักตัวเธอเอาไว้ ตาคม ๆ มองกริยานั้นอย่างเอ็นดู ก่อนจะยิ้มกรุ้มกริ่ม
“หวานอะไรอย่างนี้นะจันทร์เจ้า”
“ยะ...อย่าทำอย่างนี้กับฉัน...เลยนะคะ ฉันขอร้อง”
เพราะถ้าเขาคิดจะทำจริง ๆ เธอเองก็คงจะไม่มีทั้งเรี่ยวแรงมหรือสติมากพอจะขัดขืน
ผู้ชายที่เต็มเปี่ยมไปด้วยเสน่ห์และแรงดึงดูดทางเพศ
อย่างมหาศาล มันน่ากลัวและอันตรายสำหรับผู้หญิงสาวอย่างนี้นี่เอง