เพลิงแพร

พระยาบริรักษ์ราชภักดิ์นำข้อความในจดหมายของพระครูพ่วง ซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นนายพ่วง พุ่งเข็ม เกลอเก่าของท่านตั้งแต่สมัยที่ท่านยังเป็นเพียงนายอาคม ราชภักดิ์ มาประมวลเข้ากับรูปร่างหน้าตาของเด็กชายไฟ เขี้ยวเสือ!

มันชื่อไฟ เขี้ยวเสือ เป็นเด็กกำพร้าหาญาติพี่น้องไม่ได้...

มันเป็นคนซื่อ ฉลาดหลักแหลม เลี้ยงไว้คงไม่เสียหลาย อย่างน้อยมันก็จะเป็นบริวารที่ซื่อสัตย์ของเจ้าคุณกับบุตรภรรยาต่อไปในภายหน้า...

มันเป็นคนซื่อ ฉลาดหลักแหลม และเห็นจะต้องแถมท้ายลงไปด้วยว่ากล้าไม่กลัวใคร! เพราะท่านมั่นใจว่าท่านยังไม่แลเห็นกิริยาท่าทางที่บอกถึงความประหม่าตื่นกลัวจากเจ้าเด็กบ้านนอกคนนี้!...ทั้งที่มันกำลังเผชิญหน้ากับบุคคลแปลกหน้าและแปลกสถานที่ ส่วนท่านนั้นใครๆ ก็พากันกล่าวว่ามี ‘อำนาจ’ พิเศษอยู่ในตัวอย่างหนึ่ง เป็นที่เคารพยำเกรงของผู้พบเห็น ยิ่งพวกข้าทาสบริวารด้วยแล้วพากันเกรงกลัวท่านเสียยิ่งกว่าหนูกลัวแมว ตั้งแต่เด็กจนไปถึงผู้ใหญ่! มาเด็กชายไฟนี่สิแปลกกว่าผู้อื่น

ความแปลกนี้เป็นเหตุให้ประมุขแห่ง ‘ราชภักดิ์’ ทึ่งและไม่พอใจเด็กชายไฟระคนกันที่ ‘ทึ่ง’ ก็เพราะเจ้าเด็กผู้นี้ยังอาจมองตอบท่านโดยไม่หลีกหลบสายตาเมื่อท่านจ้องมอง ส่วนที่ไม่พอใจก็เพราะวิสัยของพระยาบริรักษ์ราชภักดิ์นั้น ไม่พึงประสงค์ให้ผู้ใดแลเห็นความสำคัญของตนน้อยลง โดยเฉพาะอย่างยิ่งเจ้าเด็กที่จะต้องมาพึ่งใบบุญ อา...ไฟ เขี้ยวเสือ! หากผู้ฝากฝังไม่ใช่พระครูพ่วงซึ่งมรณภาพไปแล้ว เห็นจะไม่รับเจ้าเด็กคนนี้ไว้ใน ‘ราชภักดิ์’ เป็นอันขาด!