After MSN สวัสดีครับ คุณคนในความทรงจำ

"ถ้ามีคนเดินเข้ามาทำลายข้าวของในห้องทำงานของพี่มินแบบนี้บ้าง พี่มินจะโกรธไหมครับ"
"มันไม่ตายดีแน่" พี่มินตอบกลับทันควัน
"แล้วผมควรต้องรู้สึกยังไง"
คนตัวโตกว่าแค่นหัวเราะออกมาหนึ่งคำ เหมือนกับว่าคำถามของผมเป็นมุกตลกต้อนรับเช้าวันใหม่ แต่ตอนนี้ผมโคตรไม่ตลก
"ยังไม่ชินอีกหรอ"
ดู๊ดู ดูสิ่งที่พี่มันถามผมสิครับ ผมควรจะชินกับพฤติกรรมป่าเถื่อนแบบนี้ของมันจริงๆ หรอ ที่ผ่านมาผมหลงรักหลงชอบคนหน้ามึนแบบพี่มินเข้าไปได้ยังไง จะเลิกชอบมันก็ไม่ได้ด้วย เฮ้อ...
"ถอนหายใจทำไม"
"เปล่าครับ"
"ทำแผลเป็นไหม"
"ไม่เป็นครับ"
"อย่าประชด" พี่มินดุ
"ไปล้างแผลที่ห้องพยาบาลก่อน แล้วค่อยไปให้หมอที่โรงพยาบาลดูแผลให้อีกทีดีไหมครับ" ผมเสนอ เพราะขี้เกียจจะต่อปากต่อคำกับเขาเต็มที เป็นแบบนี้มันน่าเหนื่อยใจนะ
"ไม่เอา"
"คนที่บ้านเคยบอกไหมครับว่าพี่มินดื้อ"
"ไม่นะ" เขาว่าพลางไหวไหล่ "น่าจะชินกันแล้ว"



#เรื่องสั้น
ps. ไรท์จะมาอัพตอนพิเศษเพิ่มให้นะคะ รอหน่อยน้าา