ห้วงมายา ปักษา ภารมย์

นางละทิ้งชีวิตเพื่อหลีกหนีจากความทุกข์ทรมาน ทิ้งตัวลงหน้าผาปลิดชีพตนท่ามกลางความตกใจและเสียใจของคนรักที่ละเลยคำสัญญา จับนางมาจองจำไว้ในวังหลัง...

วินาทีที่ร่างบอบบางลอยเคว้งคว้างอยู่ในอากาศ นางคลี่ยิ้มออกมาบางๆ ด้วยความดีใจที่จะได้หลุดพ้น พลันก็คลับคล้ายคลับคลาว่าจะเห็นนกกระเรียนใหญ่ตัวหนึ่งโผบินมาทางตนก่อนจะหายไปจากสายตาอย่างรวดเร็ว

แม้จะเป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆ แต่ก็จำได้ว่านกกระเรียนตัวนั้นมีหัวด้านบนสีแดง...และตอนนี้สีแดงบนหัวกำลังเรืองแสงเสียด้วย!

นกกระเรียนมงกุฎแดง...

ตัวแทนแห่งความรักนิรันดร์...

หึ! รักนิรันดร์เช่นนั้นหรือ?

ช่างน่าขันนัก...

ตุบ!

กระนั้นเมื่อร่างกระทบพื้นก่อนที่สติจะดับวูบไปก็ยังมีข้อกังขา...เหตุใดพื้นเบื้องล่างถึงอ่อนนุ่มกว่าที่ควรจะเป็น?

เพียงฝันตื่นหนึ่งครา หวังเข้าห้วงมายาเจอปักษาพาภิรมย์...

...

"ช่วยข้าไว้เพราะเหตุใด?" นางที่ฟื้นขึ้นมาเอ่ยถามคนตรงหน้าด้วยความสงสัย

"เห็นคนกำลังจะตายต่อหน้า ไม่มีเหตุผลใดที่ข้าจะไม่ช่วย"

"แต่ข้าไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว ท่านก็น่าจะเห็นว่าข้าตั้งใจทิ้งตัวลงมาเอง หาได้มีผู้ใดบีบบังคับไม่"

"นางมนุษย์ นี่เจ้าไม่รักชีวิตของตนเองเลยหรืออย่างไร? เหตุใดจึงทิ้งชีวิตของตนเองได้อย่างง่ายดายเช่นนี้?"

"ข้าผิดหวังกับความรัก..." นางตอบเสียงเรียบ ด้วยไม่อยากขยายความให้ตัวเองต้องปวดใจ

"ผิดหวังในความรักเช่นนั้นหรือ? แต่สิ่งที่ข้าเห็นคือบุรุษที่อยู่ข้างบน และสตรีที่อยู่ข้างกายเขาพากันร่ำไห้ ผู้อื่นก็พากันตกใจขวัญหนีดีฝ่อ หรือพวกนั้นมิใช่คนรักของเจ้า? "

"เหตุใดต้องมาเสียดายในภายหลังด้วยเล่า? หากก่อนหน้านั้นทุกคนทำตัวกับข้าเช่นในวันนี้ ไม่แน่ว่าข้าอาจจะไม่ตัดสินใจดิ้งหน้าผาเช่นนี้ก็ได้" ไอมี่อิงพึมเพากับตัวเองเบาๆ พลางแค่นหัวเราะ แล้วใช้มือลูบแขนของตนที่ยังรู้สึกระบม ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมากล่าวกับคู่สนทนา

"เพราะความรัก...ทำให้ข้าสูญเสียทุกอย่างในชีวิต...มิให้กล่าวว่าผิดหวัง เช่นนั้นควรกล่าวว่าอย่างไร? "

"เอาเถอะ ข้าขอไม่ยุ่งเรื่องวุ่นวายของเจ้าละกัน แต่ในเมื่อข้าช่วยเจ้ามาแล้ว เจ้าก็ต้องมีชีวิตต่อไป" อีกฝ่ายตอบพลางถอนหายใจออกมา
เรื่องราวของพวกมนุษย์นี่มัน...วุ่นวายจริงๆ
"เช่นนั้นให้ข้าได้ติดตามรับใช้ท่านไปชั่วชีวิตด้วยเถิด" ไอมี่อิงกล่าวขึ้นมา

"อะไรของเจ้าเนี่ย? ข้าปล่อยให้กลับไปมีชีวิตดีๆ ไม่ชอบ มาขอติดตามเสียอย่างนั้น"

"ชีวิตนี้ข้าไม่เหลือผู้ใดแล้ว ทั้งครอบครัว...มิตรสหาย...คนรัก..." นางนิ่งไปสักพัก ก่อนกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

"อยู่ไปก็ไม่มีความหมาย...ชีวิตที่เหลือยกให้ผู้มีพระคุณจะดีกว่า"

"เออพิลึกคนจริง" ร่างสูงพึมพำเบาๆ แล้วเอ่ยว่า

"เอาเถิด ในเมื่อให้มาก็จะรับไว้ละกัน แต่เตรียมตัวเตรียมใจไว้ด้วย เพราะการติดตามข้ามิใช่เรื่องง่าย"

"ทราบเจ้าค่ะ"

"เอาเป็นว่าตอนนี้พาเจ้าขึ้นจากหุบเหวก่อนละกัน" เขาเอ่ยพร้อมกับปรี่เข้ามาช้อนตัวไอมี่อิงขึ้นแล้วพานางบินทวนกระแสลมขึ้นไปบนฟ้า...

ใช่แล้ว...เขาก็คือนกตัวนั้นที่นางเห็นนั่นเอง!!