ร้อนรักเจ้าทะเลทราย

ความบังเอิญหรือโชคชะตากำหนด ทำให้ดารินทร์ถูกลักพาตัวไปอย่างที่เธอไม่รู้สาเหตุ ทำให้เกิดเรื่องราวโกลาหลขึ้น เธอได้ตกอยู่ในอันตรายที่สุดในชีวิต แต่ในความโชคร้ายก็ยังมีโชคดีอยู่บ้างเมื่อเธอถูกช่วยเหลือโดย ชีคฟะฮัด มูรัค อันฟาตาส ผู้ชายที่ทำให้เธอหวาดหวั่นตั้งแต่แรกพบ ความร้ายกาจของเขาทำให้เธอไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เธอได้รับจากเขามันคืออะไรกันแน่ แต่ต้องยอมแพ้ให้กับความดุ ความเผด็จการของฟะฮัดอย่างที่ไม่มีทางหลีกหนีได้ เพราะทั้งที่สถานการณ์บังคับ และตัวเธอเองก็มีใจให้กับเขา ผู้ชายร้ายกาจที่คอยห่วง คอยหวง ดูแล ช่วยเธอจากเหตุการณ์ร้ายทุกครั้ง
ชีคฟะฮัด มูรัค อันฟาตาส ที่ปรึกษาทางการทหารและการทูตให้กับบิดาดุดัน เผด็จการ ถูกตาต้องใจดารินทร์ตั้งแต่แรกเห็น แอบติดตาม คอยดูอยู่ จนได้เข้าไปช่วยเธอจากเหตุการณ์ร้าย ยิ่งเธอตกเป็นของเขา ใช้ความดุ เผด็จการ กักเก็บเธอตัวเธอเอาไว้ข้างกายตลอดไป
.............................

“เมียฉันอยู่ไหน”
“ตรงนั้นครับ” ลูกน้องของเขาที่มายืนเฝ้าอยู่ชี้ให้เห็นดารินทร์กำลังนั่งหย่อนขาลงไปในสายน้ำเย็นๆ แล้วก็หัวเราะอย่างสนุกๆ ส่วนมารีอาห์กับสาวๆ คนอื่นนั้นกำลังซักผ้าอยู่นั่นเอง ฟะฮัดหน้าเครียดขมึงเดินเข้าไปหาแล้วก็ร้องเรียกเสียงดุดัน
“ดารินทร์!”
ดารินทร์สะดุ้งเฮือกอย่างตกใจ หน้าเปลี่ยนสีอย่างรวดเร็วเมื่อได้ยินเสียงเรียกชื่อของเธอจากทางด้านหลัง ใบหน้าหวานที่ยิ้มแย้มนั้นหุบลงอย่างรวดเร็ว ก่อนที่เธอจะหดขาขึ้นจากน้ำ แล้วก็ค่อยๆ ลุกขึ้นยืนตัวตรงหันหน้ามาทางด้านหลังอย่างช้าๆ ดวงตาคู่สวยไหวระริกอย่างหวาดหวั่นเมื่อเห็นสีหน้าบึ้งตึงของเขา
“ทำไมไม่นอนพักออกมาที่นี่ทำไม”
“ฉัน..” ดารินทร์อึกอักในลำคอพูดไม่ออก ลอบกลืนน้ำลายลงคอด้วยความหวาดหวั่นกับท่าทางของเขา
“ทำไม?”
“ฉันอยากจะออกมาสูดอากาศข้างนอกสักหน่อย” ดารินทร์กระพริบตาปริบๆ แล้วก็เงยหน้ามองเขาได้ครู่เดียวก็ต้องหลบ ไหนว่าเขาออกไปฝึกเหยี่ยวกับซ่าบีรแล้วคงกลับมาเย็นๆ ไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมกลับมาไวจัง
“ไม่ต้องมาอ้างกลับไปพักที่กระโจมเดี๋ยวนี้”
“แต่ว่าฉัน”
“ไม่ต้องมีแต่อะไรทั้งนั้น” ฟะฮัดเข้ามาใกล้ตัวแล้วก็เอื้อมมือมาจับแขนของเธอเอาไว้แน่นพร้อมกับทำหน้าตาและเสียงที่ดุเข้มได้ยินกันเพียงสองคน
“คนใจร้าย” ดารินทร์เงยหน้ามองเขาน้ำตาคลอเบ้าต่อว่าเขาด้วยเสียงสั่นเครือ
“แดดร้อน แล้วก็มาเล่นน้ำเย็นๆ ถ้าเป็นไข้ขึ้นมาจะทำยังไง ไม่ต้องมาทำเป็นร้องไห้กลับเดียวนี้เลย” ฟะฮัดกัดริมฝีปากส่ายหน้าแล้วก็โอบเอวพาเธอกลับออกไปจากตรงนี้อย่างรวดเร็ว ทำให้สาวๆ ที่อยู่ตรงนี้ตกตะลึงไม่หาย ไม่คิดว่าชีคจะหวงดารินทร์ขนาดนี้ ถึงขนาดมาตามด้วยตัวเองเลย
“แล้วคุณดารินทร์จะโดนดุไหมคะเนี่ย” มารีอาห์มองตามหลังของดารินทร์ไปอย่างเป็นห่วงกลัวว่าชีคจะดุที่เธอพากันมาตรงนี้ทั้งๆ ที่ยังไม่หายดี
“ไม่หรอกมั้งเมื่อเช้าฉันเอาสำรับอาหารไปให้ชีคยังไม่ดุเลย คงเป็นห่วงนั่นแหละกลัวว่าจะไม่สบายเอา อิจฉาชะมัดเลย” สาวคนที่ได้เอาสำรับมาให้ตอนเช้ายิ้มแล้วทำท่าเขินบิดตัวไปมาหน้าแดง อิจฉาดารินทร์ทีชีคตามหวงและห่วงขนาดนี้
“ก็ขอให้ชีคไม่ดุแล้วกัน เห็นหน้าแล้วไม่กล้ามองหน้าชีคเลย”
มารีอาห์ทำหน้าหวั่นๆ คนอื่นๆ ไม่ได้คิดแบบนั้นเพราะทุกคนเห็นว่าชีคห่วงดารินทร์ขนาดไหน มารีอาห์ยังเด็กนักอาจจะยังไม่เข้าใจว่าความหวงของผู้ใหญ่ที่เขามีให้กันมันเป็นอย่างไร
“เดินช้าๆ ก็ได้ค่ะ” ดารินทร์ร้องบอกกับคนตัวใหญ่และพยายามขืนตัวเอาไว้นิดๆ
“ไม่ได้แดดมันร้อนเห็นไหม” ฟะฮัดคำรามเสียงแผ่วเบาในลำคอก่อนที่จะมาถึงหน้ากระโจม เขาแสดงสีหนาบึ้งตึงแล้วก็เปิดผ้ากั้นเข้าไปพร้อมกับลากร่างเล็กๆ เข้าไปด้วย